Στον απέναντι φόβο

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Έκλαιγα βουβά… τα δάκρυά μου είχαν μουσκέψει τις σελίδες όλων των μεγάλων στιγμών της ανθρωπότητας και των ερώτων που άδοξα κι ανώφελα τις τρέφουν…

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έπρεπε να σε φτιάξω ποίημα
για να σε χαίρομαι εύγλωττα
Να μην ανήκεις στους φόβους
να εξυψώνεσαι στης άνοιξης το απυρόβλητο.
Άνοιξη είπα;
Εποχή παραισθήσεων
καταραμένη… αγαπημένη εποχή
Αγαπημένη είπα;
Να ‘τος ο μύθος
Μύθος η αγάπη

Μέσα σου γεννήθηκα αγάπη
και σαν τραύμα βαθύ σε κουβαλώ.
Ένα χρέος παλιό, το μέσα έξω μου να βγάζω
μα να σε κοινωνήσω λεκτικά
αδύνατον
Τόση φόρτιση σου έχω αποθέσει
Τόση ένταση που δεν κατάφερα
να σε ξεστομίσω ούτε μια φορά
Ούτε για ξόρκι

Πάλι απ’ την αρχή
Κυοφορούν οι εποχές
έρωτα κι ελπίδα

Πονάει μέσα μου αυτή η λέξη
όπως τα λυπημένα παραμύθια
Μεγαλώνει, μεγαλώνει, γίνεται τρομακτική
Ξεχειλίζει… απ’ τα μάτια απ’ την καρδιά
ρέει στα πεζοδρόμια… και σκορπίζεται σπάταλα
Την τρομάζουν οι συμβάσεις
Χώνεται στις σκιές, καμώνεται την αόρατη
Λατρεύει τα περιθώρια, είναι ο φυσικός της χώρος
Πεθαίνει στην πλήρη της νεότητα
κι ανασταίνεται, τόσο έμπειρη όσο κι αθώα

Δύσκολη εποχή το σήμερα
κι εσύ εκεί, κουλουριασμένη μέσα μου
σαν φίδι να κοιμάσαι
Σε ζεσταίνω, τρέφεσαι απ’ τις περίσσειες
καμιά φορά κι απ’ τις στερήσεις
Ξυπνάς, χαϊδεύεις τα σπλάχνα μου, αναδεύεσαι
και τρυφερά με δαγκώνεις στο λαιμό
Είναι το μόνιμο, το ετήσιο φιλί σου.
Το δηλητήριο που μου προμηθεύεις με δόσεις
για να με κάνεις άνοση
Άνοση, αλλά τοξική

Αγάπη, λουλούδι μου εσύ
ακάνθινο στέμμα της καρδιάς μου

Θα μου πεις πως παραφρόνησα
πως δεν έχω ν’ αντιτάξω ούτε ένα απλό επιχείρημα
ενάντια σ’ αυτή την ταραχή που με κυκλώνει
Τα λόγια μου, σου ακούγονται κακότεχνα
σκληρά, αδιάφορα και ξένα
Ξένα είναι… Ναι

Ποιος άγγελος της νύχτας
Μου ψιθυρίζει λόγια ανάλεκτα;
Λέξεις και σκέψεις,
συλλογές παρελθόντων αποστάσεων;

Πάμε πάλι πίσω
στο μικρό παιδί μου… τον κρυμμένο εαυτό
Με παρακολουθώ συστηματικά από γεννήσεως μου
Κάθε στιγμή με βλέπω, στο πριν και στο μετά
Στο πριν της αθωότητας και στο μετά της λύπης
Ο διχασμός δεν έχει δισταγμούς
Με κόβει και μ' ενώνει, παρενθέτοντας
τις συμπαντικές μου καταβολές
Ότι δεν έζησα είναι μέσα μου, ατόφιο
και περιμένει τη στιγμή
που θα το αγαπήσω
για ν’ αποτυπωθεί
στο αρνητικό της μνήμης
(προϊούσας;)
Ότι έχω ζήσει, αγαπημένο ή μισητό
στις επιφάνειες κατοικεί
Είναι το κέλυφός μου, σιδερένια πανοπλία

Οι πόθοι μου, ανάμεσα
μετέωρη κρατούν αυτή την ύπαρξη
Είναι το παράλληλο σύμπαν μου
Είναι οι χώρες των μικρών μου αποδράσεων
Είναι εκεί, που σε ταξιδεύω αγάπη μου
για να λυτρώνεσαι
Μαζί
ποτέ δεν επιστρέψαμε από κει
Πάντα μ’ αφήνεις απροστάτευτη
το σήμερα ν’ αδράξω

Σαν διδαχή ή σαν εκπαίδευση στις χαμηλές μου πτήσεις;
Κι ύστερα…
όταν πια δεν έχει άλλο πέσιμο
έρχεσαι πάλι

Με καινούρια φορεσιά και νέο πρόσωπο
Τη μια εμφανίζεσαι στα όνειρά μου
την άλλη στις καινούριες αυταπάτες μου

Πρόσφατα όρισες και είπες:
«είμαι η αλήθεια».
Μα δε μου χρειάζονται ψευδώνυμα
Μόνο το χάδι σου
και το ετήσιο φιλί σου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2006