ατλιτο

Δημιουργός: agrampeli

Αφιερωμένο στόν αδελφό μου πού έχασα τα Χριστούγεννα του 1989 αλλά για να μην σάς ψυχοπλακώσω χρονιάρες μέρες το βάζω τώρα τό έγραψα όταν πρωτοάρχησα να γράφω καί είναι ένα κομάτι τής ψυχής μου αυτόν τον αδελφό τόν είχα μαζι μου από τα 9 του χρόνια εμεί

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στό ανθος τής ηλικίας σου
Πας τα τριανταδύο
Παραμονές Χριστούγεννα
Μας είπες το αντίο

Ο χάρος σε εζήλεψε
Καί ήρθε να σε κλέψει
Δέν σκέφτειν τα παιδάκια σου
Πιός θα τα προστατέψει

Η μάνα μας στόν ύπνο μου
Ήρθε προτού έναν μήνα
Καί μούπε θά επήγενα
Κοντά της είς το μνήμα

Νόμιζα πώς γιά μένανε
Ήτανε το χαμπάρι
Αλλά εσένα ήθελε
Κοντά της γιά να πάρει

Εσύ μού τηλεφώνησες
Καί μούπες Ναταλία
Τόν άλλο μήνα αδελφή
Έρχομαι Αυστραλία

Σέ περημέναμε ναρθείς
Κοντά μας να σέ δώ
Καί ήρθαμε εμείς εκεί
Γιά να σε δώ νεκρό

Από τ΄αδέλφια ο πιό μικρός
Καί πολυαγαπημένος
Χριστούγεννα τηλεφωνούν
Ότι είσουν σκοτωμένος

Στήν κύπρο εμείς φτάσαμε
Καί ήταν Πέπτη βράδυ
Παρασκευή γινότανε
Μία κηδεία μεγάλη

Από τόν πόνο τον πολύ
Μιλιά δέν είχα βγάλει
Ούτε να κλάψω μπόρεσα
Νόμιζα ήμουν μι΄άλλη

Στό μνήμα σάν εφτάσαμε
Μου ήρθε να μιλήσω
Γιά τελευταία πιά φορά
Να σε γλυκοφιλήσω

Με πήρανε τόσο κοντά
Κι ανοίξαν τό σεντούκι
Να περιγράψω δέν μπορώ
Καί τήν στιγμή ετούτη

Έφυγε η γή απ΄τα πόδια μου
Καί θολώσε το φώς μου
Αλλά δάκρυ δέν έτρεξε
Δέν είμουν ο εαυτός μου

Ένιωθα τόσο δυνατή
Κι έλεγα μπορούσα
Ότι κι αν μού φερνε η ζωή
Θα τό εξεπερνούσα

Μα ο θάνατος σου μ΄έστηλε
Σάν κύμα αφρισμένο
Σέ βράχια και σε ύφαλους
Καραβοτσακισμένο

Ο πόνος ήταν πιό βαρύς
Για μένανε καρδιά μου
Γιατί σ΄εμεγάλωσα
Μαζί με τα παιδιά μου

Ήσουν ο γιός που δέν είχα
Πολύ σ΄αγαπούσα
Αλλά δέν με καταλαβαν
Κανένας πώς πονούσα

Μού στοίχησε πάρα πολλά
Χρόνια απ΄την ζωή μου
Τα πάντα γύρο μου έχασα
Γιά σένανε ψυχή μου

Καί με εβγάλανε τρελή
Και μου εδίναν χάπια
Αλλά η δική μου η καρδιά
Ήταν χίλια κομάτια

Εγώ τους τα επέταξα
Δέν ήθελα να τα πάρω
Κι από αλλού προσπάθησα
Κουράγιο γιά να πάρω

Στάματησα από τήν δουλειά
Κι έμηνα στό σπίτι
Πρόσεχα τ΄εγκονάκια μου
Γιά να μου φεύγει η λύπη

Αυτά με τα γελάκια τους
Με κάναν να ξεχνάω
Κι από το κώμα στήν ζωή
Καί πάλι να γυρνάω

Περάσανε χρόνια επτά
Για να το ξεπεράσω
Τόν εαυτόν μου γιά να βρώ
Μα όχι να ξεχάσω

Καί πάνε χρόνια δεκαεπτά
Πού έχεις μπεί στό χώμα
Μα η δική μου η πληγή
Αιμορραγεί ακόμα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-12-2006