μεγαλωσα γαμωτο

Δημιουργός: άχρωμη πινελιά, ιωάννα

φαντάζομαι εσένα γιατί ποτέ δεν θα σε αντικρύσω...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I][align=center]Αγέρας φυσά και σκορπά τη γύρη από τα πέταλα της καρδιάς μου.
Σε θυμήθηκα και τρόμαξα!
Μου λειψε το άρωμα της καυτής σάρκας
που με αγγιζε τα μοναδικά εκείνα λεπτά που το χαμόγελο ζούσε ακόμα στα χείλη μου...
Έχεις χαθεί σα κύκνος βασιλιάς το χειμώνα.
Σε βλέπω να πετάς και κλαίω όπως η ανεμόνη στη βροχή.
Στάλα - στάλα μας χωρίζουν τα στοιχεία της φύσης
κι γω πρέπει να ζω σε αυτήν την πραγματικότητα...
Άγκυρα σκουριασμένη στο βυθό της θάλασσας αποκομμένη από το καράβι της.
Ξεκομμένη κι γω από το δικό σου σαπιοκάραβο ,
με τρώει τα σαράκι κι η αλμύρα.
Ξέρεις.......
τσούζει το αλάτι στις πληγές
κι γω είμαι γεμάτη από δαύτες!
Χτυπά το τηλέφωνο.
Ποιός διαλύει τους εφιάλτες μου?
Τώρα που άρχισα να συνηθίζω στο χαμό σου...
Το τρίχωμα του λύκου ανασηκώνεται,
καθώς ουρλιάζει στην κορυφή του βουνού των πόνων.
Ούρλιαγμα κι ο ήχος του τηλεφώνου!
Είσαι εσυ από υποχρέωση!
Γι αυτό σκοτεινιάζει χωρίς πανσέλινο ,
για να μη φαίνεται στο βαθύ μπλε του ουρανού το δάκρυ μου
που δροσίζει το χρυσαετό της απελπισίας...
Βαθύ μπλε και το χρώμα της κορνίζας.
Φυλά το αίμα που κυλά μέσα της σα κλουβί που σώζει ένα καναρίνι
και σκοτώνει ένα χελιδόνι!
Μόνο τα παιχνίδια του δωματίου μου ,
μου θυμίζουν πως σαν παιδί γελούσα....!!![/align][/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 26-12-2006