Στο βάθος του ορίζοντα

Δημιουργός: kin, Γιωργος

Δεν ξέρω ποιός έχτισε την φυλακή μου...μπορεί κανείς...μπορεί κι εγω.... Εγώ ξέρω μόνο ποιός την κατοικεί....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Γαμώτο, δεν αντέχεται τον χειμώνα η φυλακή...
Το κελί δίχως φώς, σκοτεινό, σαν τάφος...
Η υγρασία να τρυπάει τα κόκκαλα σαν να σου'χουν μπήξει χίλια σπαθιά μες το κορμί...
Στους τοίχους η μούχλα να γιαλίζει,
να στάζει νερό,
να μοιάζει σαν να κινείται,
σαν να ζωντανεύει,
ίδια φάντασμα που ξεχύνεται να σε καταπιεί...
Δεν τον αντέχω τον χειμώνα μες την φυλακή ρε γαμώτο...
Δεν τον αντέχω...
Το μόνο που με κρατάει, είναι η ανάμνηση του καλοκαιριού.
Θα έρθει, το ξέρω, θα έρθει...
Θα φέρει φώς και μυρωδιές και ήχους και χρώματα,
πολλά χρώματα, κοίτα...
Το καλοκαίρι το μπορώ, με κάνει να την αντέχω τούτη την φυλακή.
Μπορώ να περάσω όλο μου το καλοκαίρι κρεμασμένος από τα δυό κάγκελα του παραθυριού και να χαζεύω έξω...
Κι ας μου κόβωνται τα χέρια από το κρεμάμενο βάρος μου,
Κι ας γδέρνονται οι αγκώνες πάνω στον άγριο τοίχο...
Κι ας βάφεται κόκκινο το πάτωμα από το αίμα μου...
Το αντέχω...
Αρκεί να βλέπω έξω...
Την Θάλασσα...
Και τον ουρανό...
Να την πλησιάζει εκεί στο βάθος,
λουσμένη εκείνη στο μισόφωτο του ήλιου,
και κείνος, παραδομένος στον χώρο, να ξαπλώνει πάνω της,
μέχρι που σαν δυό τέλειοι εραστές γίνονται ένα και ξεκινούν το δικό τους ταξίδι,
πέρα, στο βάθος του ορίζοντα,
εκεί που δεν φτάνουν οι τοίχοι της φυλακής...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-02-2007