να κρατήσω τη σπίθα στα χέρια μου

Δημιουργός: ειρήνη, Ειρήνη Παραδεισανού

δε νομίζω ότι λέει κάτι καινούριο, μάλλον λέει ό,τι κι όλα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα , λόγια χαμένα μιας γλώσσας μάταιης και λειψής που πολύ θα το' θελα να με άφηνε ήσυχη επιτέλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

να κρατήσω τη σπίθα στα χέρια μου

χέρια τρύπια
καμένα και σκόρπια
πάχνη βουβή τα μοίρανε με πόνου υφάδι
να κεντούν λόγια χαμένα
μιας γλώσσας μάταιης και λειψής

και μια πίκρα σβησμένη
ψιχαλίζει χλωμές μελωδίες

σκόρπια θανάτου ψήγματα σιμά τους τη στριμώχνουν
ακροβάτες σε θέαμα πόνου
σε δυο χέρια γιγάντια τη σφίγγουν
πίκρα σβησμένη
εκλιπαρούν
στάχτη να γίνεις

δυο γιγάντια χέρια η ζήση μου
δυο λαβές μεθυσμένες
σ’ αγώνα αντοχής
να στριμώχνουν αέρηδες δρόμους
σε μια ματιά ξεθωριασμένη
από καιρούς ξεδιάντροπους
που με κοιτάζαν ίσια ολόισια στα μάτια
και με τρέφαν με ψευτιές
και μου γελούσαν- λέει – κατευναστικά

μην ψάχνεις άλλο
γκρεμίσαν τα είδωλα
πότε πια θα το μάθεις;

τρελή με φωνάζαν
το προτιμούσα
κάλλιο τρελή παρά λειψή
τους φώναζα

λειψή γεννήθηκες
επιλογή δεν έχεις
μου σιγοτραγουδούσαν

μα’ κανα πως δεν άκουγα
κάλλιο τρελή παρά λειψή

δίλημμα κίβδηλο
λες και υπήρξε ποτέ μέρα που να μην είμαι λειψή
λες και θα υπάρξει ποτέ αυτή η μέρα

μονάχα να τολμούσα
αυτή τη σπίθα να κρατήσω στα χέρια μου
μονάχα να τολμούσα
για μια μονάχα τόση δα στιγμή
να λησμονήσω τις φωνές
που με ζυμώσαν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-06-2007