Ο φάρος του Ρεθύμνου

Δημιουργός: Μανουήλ, Μανώλης Ε. Ζερβουδάκης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέρες πολλές παρακαλεί ετούτο ‘δω το μπάρκο...............
μέχρι να βγει στης Κάντιας την τόση ομορφιά.......................
κάνε Χριστέ μου να φανεί ο λιόντας του Σαν Μάρκο........
που ΄ναι στον Κούλε κέντημα, του Κάστρου συντροφιά....

Μα κείνο το μικρό σταυρό που σου ‘χε πέσει τάχα............
πίσω απ’ το φουστάνι σου τη ώρα που σε είδα..................
τον σήκωσα, τον φίλησα και μιά στιγμή μονάχα...............
δίστασα πριν το χέρι μου τον βάλει στην πυξίδα...............

Τάματα κάνω στο Θεό και στην καλή τη Μοίρα...............
να ‘ναι το λάθος μου σωστό στου καραβιού τη ρότα .......
στο δρόμο για το Χάνδακα πώς πέσαμε στη Σύρα;..........
λέγαν στο τσούρμο μα κανείς τον Πρώτο δεν ερώτα.......

Τα δυο δελφίνια στο σταυρό που ‘σκυψα για να πάρω...
στο Ρέθυμνο το φάρο δείχναν με σιγουριά.....................
κι έπρεπε για το κρητικό πέλαγος να σαλπάρω..............
είχα στο νού μου αντάμωση κι αγάπη στα σκαριά.........

Άγια Βαρβάρα βόηθα με την κόρη σου να πάρω...........
στο Ρέθυμνο το φάρο κάνε να δω πλωριά.....................
συ που φυλάς την πόλη της από κακό και χάρο............
δώσ’ μου σημάδι να βαστώ φώς για παρηγοριά..........

Ο καπετάνιος κι οι πολλοί θα ψάξουνε ποιος φταίει.......
σαν φτάσει τούτο το σκαρί στης Ρίθυμνας τα μέρη........
ποιός την πυξίδα πείραξε και το κακό δε λέει................
μα ‘γώ θα πω το μυστικό π’ άλλος κανείς δεν ξέρει......

Πως μέρες πριν σ΄απάντησα σε κρητικό καράβι.............
που της ελιάς το βάλσαμο και το κρασί πουλούσε..........
κι άρχισε ο νούς μου έρωτα και πεθιμιά να ράβει...........
και το κρασί τον πόνο μου να σβήσει δεν μπορούσε......

κι αν ο θυμός τους δε σωθεί κι ο πρώτος δε χαρίσει..........
και ‘πούνε μέσ’ στη θάλασσα θάνατος του αξίζει.............
τότε δε θα ‘χουν οι πολλοί αληθινά αγαπήσει......................
τα όνειρά τους μια κυρά να γλυκοβασανίζει........................

Μ’ έκανε στ΄ονειρο εχθές πάλι ο νους κουρσάρο...........
το Ρέθυμνο να πάρω ζητούσα και φλουριά...................
και μεσ’ τον ύπνο γύρευα πάλι να βρω το φάρο..............
μ΄ένα λεφούσι πειρατές από την μπαρμπαριά.................

Άγια Βαρβάρα βόηθα με την κόρη σου να πάρω...........
στο Ρέθυμνο το φάρο κάνε να δω πλωριά.....................
κι όση αγάπης πυρκαϊά μ’ έβαλε να μπαρκάρω...........
τόσα θ΄ανάψω κόκκινα στη χάρη σου κεριά...............

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-09-2007