Γέροντα σε θυμήθηκα

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[I]Σ’ όνειρα ψάχνω
και γιαλούς
βρίσκω κοχύλια
να ακούς…[/I]



Ξεχασμένες μας οι μνήμες με γυρνούν σε Ατλαντίδες
τα νησιά τα βυθισμένα με γυρνούν στα περασμένα
σε δαντελωτές ακτές ρίχνω δίχτυα μες το χθες
να σε δω στο παρελθόν μου σαν τον πρώτο εαυτό μου.
Στων αστεριών προσκύνημα και του γιαλού σιωπή
σαν παλίρροια οι μνήμες αποσύρουν τη φραγή
Γέροντα σε θυμήθηκα σε αστρική γιορτή.

Θυμήθηκα το δειλινό που μου άφηνες τα χέρια
για να μου ‘δείξεις τ’ ουρανού τα μακρινά αστέρια.
Πού είναι ο πύργος μας να πεις, στο όνειρο μου να τον βρεις
νότες κι ολόχρυσα κλειδιά κι η λύρα του Ορφέα.
Λουλούδι ήμουν και μύριζα τα πέταλά μου γύριζα
τον ήλιο αποχαιρέταγα για ν’ αποκοιμηθώ.
Απ’ του κήπου τα παρτέρια κόβομαι τα μεσημέρια
σα λουλούδια μαραμένα σε ουράνια καλοκαίρια.

Παλιά πριγκίπισσα κι αργά γυρνάω στην τρελή νυχτιά
με τα κουρέλια.
Στο παρελθόν αν με γυρνάς στο νου έχω φυλάξει
δυο περιστέρια, άφησε το ένα να πετάξει.
Γέροντα, ρίξε μια ματιά είσαι παντού μα μακριά
και σαν ντυμένος βασιλιάς κοιτάς αν είμαι εντάξει.
Γέροντα θυμήθηκα τ’ άγγιγμα στην ψυχή
που στα μαλλιά μου έδινες με μυστικό φιλί.
Πάμε ξανά όπως παλιά σα δυο μικροί κομήτες
για να πετάξουμε μαζί σ’ αλαργινούς πλανήτες.

Tώρα που όλα πια σιωπούν και η βροχή έχει πάψει
στην Γη το πάρτι της ζωής για τα καλά έχει ανάψει.
Ρίχνω κλεφτή ματιά στην γη μα μες σε ουράνια σιγή, δε θα τ’ ανοίξω
κάποιος φωνάζει είναι αυτή, μα εγώ ταξίδεψα πεζή, δε θα γυρίσω.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2007