Aκροποταμιά

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αν κλαίει ο γιος της χαραυγής δε θα βρεις την αιτία
δικά του είναι τα σύννεφα, δική του η χορωδία
μα σα γελάει είναι η στιγμή που φεύγει το σκοτάδι
αργά ξυπνάει το φιλί αργά ξυπνάει το χάδι.

Εκεί στην ακροποταμιά τα ξεχασμένα μας φιλιά
αφέθηκες στα δειλινά να λιώσεις κέρινα φτερά
σαν ήχος που ανίχνευσε άγνωστη διαδρομή
σα φως που αναγέννησε γνώριμη ανατολή.

Ώρες το χρόνο χώρισαν στο αόρατό τους νήμα
το πνεύμα μες τη σιγαλιά δέθηκε με το κύμα
τρεμόπαιξε η φλόγα μας στ’ αγέρα την πνοή
το βότσαλο στρογγύλεψε στου αιώνα τη ροή.

Εκεί στην ακροποταμιά στον άκτιστο ναό
ειρμούς ελέγχω, συνειρμούς στο απαίδευτο μυαλό
τώρα ο κύκλος πια μετρά τα ξεχασμένα δειλινά
πικρό το φύλλο που κρατά στο γόνατο η θεά.

Τα κύματα δε μαρτυρούν πότε θα ξαναέρθουν
σαράντα εννέα στη σειρά κόρες σα σκέψεις φεύγουν
κισσό βγάζω απ’ τα κάγκελα πανάρχαιας φυλακής
στον ποταμό κρύο νερό κρυφά ψυχή μην πιεις
ο σαλπιγκτής σε γύρισε και είπε «Είναι νωρίς».

Στο απέραντο αναγεννώ τον πρώτο ουρανό μου
μ’ αδύναμες και δυνατές ματιές μπρος τον θεό μου
οι δάφνες του Απόλλωνα σε τρεις μεγάλους θάμνους
το μήνυμα διαπέρασε τρία βουνά, δυο κάμπους
χρυσό πνευστό που τάραξε τις ώρες της αυγής.

Να επαναφέρω ζήτησε εγκαίρως το χρησμό μου
που άλυτο τον άφησα στον πρώτο γυρισμό μου
πουλιά σε άκτιστους ναούς σωπιούν ή αγρυπνούνε
στον άγνωστο θεό κρυφά τα στέλνω να πετούνε.


[I]Εκεί στην ακροποταμιά ανατολές και δειλινά...[/I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-02-2008