λουλούδια για λέοντες

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

στη βιολέτα της ζωής μου .....ποικιλία Δέσποινα.....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

λουλούδια για λέοντες

Είχα πάει κυνήγι
με όλα τα όπλα μου,
να οσφρηστώ
το άρωμα των λουλουδιών.
Να δω ιδίοις όμμασι,
φωτοχυσία χρωμάτων.
Ν’ακούσω ιδίοις ωσί,
την φωτοσύνθεση των τραγουδιών.
Δύο τύπους κυνηγών
συνάντησα στο δάσος.
Τον λύκο των παραμυθιών,
που ντύθηκε θεούλης
και τον καλό τον κυνηγό,
το όνειρο των κοριτσιών,
άντρα θνητό,
θεριό γλυκούλης
Ο Θνητός,
ο ταρζάν,
της βιοπάλης ο ρήτορας,
ο μονογαμικός.
Και ο προαιώνιος γόης,
ο επιβήτορας.
Ο Δον Ζουάν.
Ο από κανάρα σε κανάραγαμικός θεός.
Ο θνητός,
λιοντάρι σπάνιο
γιατί δεν είναι σαρκοφάγο.
Αγνός σαν τον Χριστό Αμνό,
τον φυτοφάγο.
Σ’ένα κυνήγι λουλουδιών
τον είδα να σκύβει ταπεινά και
ν’αγαπάει μία γαρδένια.
Την μύρισε,
την μεταφύτεψε μέσα του
και η καρδιά του πλημμύρισε.
Από τότε,
φρουρός άγρυπνος
του λουλουδιού του,
λέων αρχάγγελος
με ξίφος πληγώνει
παραφωνίες,
παμφάγων θηρίων
του τραγουδιού του.
Ο θεός ήταν ζουζούνι.
Αλλά παμφάγο.
Σαν ένα γουρούνι,
ντυμένο μάγο.
Σε κάθε κυνήγι του,
αγαπάει όλα τα λούλουδα.
Τα πλησιάζει
σαν ολόρθος ιστός,
με σημαία την έπαρση.
Τα ξεριζώνει.
Και τα ρουφάει.
Τους πίνει το αίμα τους.
Και βγάζει τη μάσκα
του δήθεν Ζορρό.
Κι αυτά μαραίνονται.
Και τα δικά τους τραγούδια,
άνυδρα κλάματα χωρίς οξυγόνο
να θέλουν ορό.
Και σαν ανασταίνονται
και ακούνε ζουζούνια,
κλείνουν όλα τα πέταλα
περιμένοντας λέοντες
και όχι γουρούνια.
Όταν στο τέλος μέτρησα,
το θήραμα,
απ’το δικό μου κυνήγι,
είδα τις βιολέτες που μάζεψα
πως είχαν ρίζες.
Και τις άκουσα να μου τραγουδούν
τον βρυχηθμό που περίμεναν
χρόνια τώρα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-05-2008