μαρίες, ελένες

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

αξιώθηκα να'αγαπηθώ από μια τέτοια γυναίκα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

μαρίες, ελένες

Θυμάμαι τον Κόντογλου,
να ζωντανεύει
τα βυζαντινά του
αργά ένα βράδυ
ελαχίστου φωτός,
και η Μαρία του,
η απλή,
όπως την έλεγε,
σε μια γωνιά,
να τον εβλέπει
και αυτή
να πλέκει,
ένα μεταξωτό,
εγκώμιο,
για τον αυτοκράτορά της.
Θυμάμαι τον Καζαντζάκη να
ξανασταυρώνει τον Χριστό
και η Ελένη του,
η ωραία,
όπως την έλεγε,
σε μια παγωνιά,
να του σκουπίζει το αίμα στο μέτωπο,
από τ’αγκάθια του κάθε αφορισμού.
Και σκέφτομαι όλους τους άντρες.
Που καλοτυχίστηκαν με γυναίκες μαρίες, ελένες.
Καλλιτέχνιδες.
Που ξέρουν να ανοίγουν το σκούρο
και να ρίχνουν φωτίσματα σε μουντά πρόσωπα.
Που ξέρουν να κλείνουν το φως
για ν’αφήσουν τα σκοτάδια,
να αποκοιμήσουν τους ήλιους τους
για να μετουσιωθούν σε φεγγάρια .
Γυναίκες του δρόμου.
Όχι του πεζοδρομίου.
Γυναίκες μάχιμες.
Όχι του περιθωρίου.
Γυναίκες θεμέλια σε οίκο αντοχής.
Που θέλουν τον άντρα κολώνα,
κλασσικής εποχής.
Όχι συμβίες,
υπηρέτριες συμβιβασμένες,
σε γυναικωνίτη
μακριά απ’τα δρώμενα.
Γυναίκες μάχιμες και οργωμένες
από άντρα τεχνίτη,
που σπέρνει αγάπη
στα ματωμένα τους χώματα.
Η σιωπηλή παρουσία τους
δεν είναι κατάθεση όπλων,
είναι προπόνηση,
για την εθνική της αγάπης
ερωτευμένων ενόπλων.
Ο Κόντογλου αγαπήθηκε
από μια Μαρία απλή.
Που του θύμιζε
την Παναγιά του.
Και την ξαναζωγράφισε.
Ο Καζαντζάκης αγαπήθηκε
από μια Ελένη ωραία.
Που του θύμιζε τον Χριστό του.
Και τον ξανασταύρωσε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-05-2008