Ηρθες

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα σ’αυτό το κατάκορυφο φώς την ώρα αυτή τη μαγική
Μέσα σ’αυτή τη διάφανη στιγμή
Οπου τα πάντα σαν κρύσταλλο αχολογούν
Που αργοδιαβαίνω κι όλα μ’ακολουθούν
Οδεύω κι απλώνεται μέσα μου ο καυμός
Ήρθες εσύ να περσέψεις στη ψυχή μου το φώς
Να μου χαρίσεις κι άλλες φτερούγες ανοιχτές
Κλειδί που ανοίγει κι άλλες ελπίδες κι άλλες χαρές

Τι νάσαι εσύ κι ας σ’αλάφρωσε το φώς
Εσύ που δεν είσαι όνειρο ή σύννεφο,ένας κύκνος αληθινός
Τι νασαι ,εσυ που δεν είσαι παρά μια γυναίκα δοξασμένη
Ανάλαφρη άφρη στο κύμα λικνισμένη
Μιά λεύκα σμαραγδένια κάπου στη γή
Που μου χάρισε μια καλημέρα κάποια ώρα διαβατική
Που διψά να με πάρει απ’το χέρι
Μ’ένα περίπατο, στο δρυμό της ζωής πάλι να με φέρει

Πριν έρθεις έλεγα πως μ’έχει ρίξει στον όχτο της ζωής ο ποταμός
Πως μ’εχει ρίξει εξω απ’τις δίπλες του,των ανθρώπων ο χορός
Για αυτό και ντύθηκα σαν πανοπλία τη σιωπή
Κρύφτηκα πίσω απ’την αργή μου τη θανή
Μες στον απέραντο κόσμο μονάχος και μοναδικός
Ναρκωμένος σα ζητιάνος κι αγύρτης ταπεινός
Γουλιά γουλιά κατάπινα τις τόσες συμφορές
Φορτωμένος γυρνούσα μ’αξέσπαστες κραυγές

Και τότες ήρθες και στάθης στον ορίζοντα λίγο αυστηρή
Ήρθες ολόφορτη απο λιμάνια και μουράγια ,απο ανθρώπων βουή
Μα κι απο ανθρώπινη θέληση σαν μια ανάμνηση
Λίγο παλιά,μπλεγμένη μ’απόφαση ,πράξη,της αγάπης υπόμνηση
Κι ανάλαφρη,ανάλαφρη σαν βέλος που δείχνει μιαν αλλη ελπίδα
Καμωμένη για να μιλά τη δική μου γλώσσα,στη δική μου πατρίδα
Καμωμένη για ν’ακούει τη δική μου καρδιά
Για να σκορπά στη ψυχή μου σα θυμίαμα τη χαρά

Κι ως γλίστρησες στον ορίζοντα ξετυλίγοντας τις πλεξούδες σου στον αγέρα
Κοίταξες αδιάφορα το σκοτάδι κι έφεξε η μέρα
Τόσκισες με πάταγο για να περάσεις σαν αντρείος πολεμιστής
Που πάει εμπρός για τη νίκη της ζωής
Και τότε ένιωσα καλύτερα τη λαλιά σου
Κι ενα φώς που αχούσε σαν αράγιστο κρύσταλλο στην καρδιά σου
Γεμάτο απο αστραψιές ήλιων που δεν γεννήθηκαν
Κι απο όνειρα που ακόμα δεν αναστήθηκαν

Καλώς ήρθες ,τώρα μπορώ να το πώ
Τώρα ξέρω τα πλουτη πούριξες στο δικό μου γιαλό
Ήρθες εδώ ν'αναγελάσεις το πικρό μέλι της μοναξιάς
Να σπάσεις την κερύθρα που το μέστωσε για να πετάξω μακρυά
Ήρθες εδω για να ανοίξεις το χρυσό μονοπάτι στην ακρογιαλιά μου
Για να παντρέψεις τον αχό της ασίγαστης θάλασσας με τη σιγαλιά μου
Εσύ που μ’έμαθες πως για τα Κύθηρα είναι πάντα ένα ταξίδι στη ζωή
Πως αν δεν βρίσκεται πουθενά η Ιθάκη του θρύλου,εσύ είσαι πάντα αληθινή..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-06-2008