Αλύτρωτο

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σώμα μου ακτινοβόλο από του βορά τα μέρη
Με των πόθων μου το κάμα σε καλώ στον ουρανό μου
Για να μπεις, της Τραμουντάνας λαμπερό μου εσύ αστέρι
Στον πυρήνα μου, να λύσεις τον κυτταρικό καρπό μου
Κι όχι άλλο από μακριά να σε ξανοίγω
Να μ’ αγκάλιαζες μονάχα λίγο…


Το κρασί στη γη το στάζω, καίω το λάδι στο καντήλι
Και στη θάλασσα σκορπάω στάχτες απ’ τα περασμένα
Κλέβω λίγη απ’ την πνοή της σ’ ένα ολόστρυφτο κοχύλι
Κι ονειρεύομαι μαζί της πως γυρνάς εδώ, σε μένα
Θα σε γνώριζα και μόνο απ’ την οσμή σου
Θα ταξίδευα ξανά μαζί σου….


Ποια ψυχή να παραδώσω και ποιος τάχα θα την πάρει;
Τ’ αύριο δε φανερώνει και το χθες μου ξεμακραίνει
Κι αφού τώρα δεν υπάρχει, πως τα νιώθω τόσα βάρη;
Ποιος μου κόβει την ανάσα κι η φωνή έξω δε βγαίνει;
Κι εσύ ακόμα απ’ τα ξένα δε γυρίζεις
Ή πια δεν μ’ αναγνωρίζεις…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-07-2008