Σπασμένο Βιολί

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον καβαλάρη μου έχασα
Δεν έχει στήριγμα πια η φωνή
Δεν βρίσκω πάτημα
Τραβάω, τεντώνω κι όλο μου φεύγει
Μέσα απ’ τα χέρια μου γλυστρά η χορδή
Ύψος δεν παίρνει, δεν ταλαντώνεται
Λείπει το κόκκαλο κι απ’ τον καρπό μου
Χωρίς τη στέγη μου
Αιώνια κούραση, αιώνια μπόρα
Μέσα απ’ το όνειρο περνά ο αέρας
Δεν έχω τόπο για να κρυφτώ
Μαζεύομαι στη γη κοντά και κουλλουριάζομαι
Παντού αέρας, πάντα με βρίσκει
Τον καβαλάρη μου έχασα
Κι έμεινα σκάφος χωρίς τραγούδι
Έχω δοξάρι, έχω χορδές, έχω ταστιέρα
Ώμο δεν έχω για ν’ ακουμπήσω
Δάχτυλα, χέρια
Κι όλη αυτή η μουσική εντός μου
Φωνάζει, σπρώχνει, ξεσκίζει, ψάχνει λύτρωση
Στα μάτια, στα δάκρυα που δε στάζω, που δε στάζεις
Στα χείλη, στα φιλιά που δε μού ‘στειλες, που δε σε φτάνουν
Στα χέρια, στα χάδια που δε γεύομαι, που δε σ’ αγγίζουν
Στα πόδια, στα βήματα που δεν έκανα, που δε σε φέρνουν
Κι όλο αναρωτιέμαι μες την ησυχία του πρωινού
Άραγε θα ‘ναι σήμερα αυτή η μέρα
Πάλι η φωνή μου στα πέρατα που θ’ ακουστεί
Και μουσική θα ξαναζήσει το κορμί μου;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-07-2008