Αρκεί

Δημιουργός: Ουτοπία, Πόλυ

Δημιουργώ με τη σκέψη της ύπαρξής σου. Σ' ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παράδεισος η εικόνα σου, μ' έκσταση τη θωρώ
κι ακούω μάτια μου γλυκά, αργά να ανασαίνεις
γέρνει η σκέψη πλάι σου, γίνεται αερικό
πετά κοντά στα θαύματα που ζεις και ξαποσταίνεις.

Κοιμάσαι φως μου ήρεμα κι η ξελογιάστρα νύχτα
αλλάζοντας φορέματα με χίλιους όρκους τάζει
παντοτινά να σε φυλά μαγεύοντας την πίκρα
με αστερένιο πάπλωμα θύμησες να σκεπάζει.

Άγιο ποτό ο έρωτας, σε κρύσταλλο το πίνω
γουλιά-γουλιά, μα η μέθη του, φόβου ξυπνά αγρίμια
πόσο τρομάζει η καρδιά που άσπιλη στη δίνω
μη γκρεμιστεί το όνειρο και μοιάσει με συντρίμμια.

Κι αν γκρεμιστεί, τί θα μπορώ για σένανε να πω
μόνο πως τούτη η ζωή δε φτιάχτηκε για μας
αρκεί ότι μου έμαθες ν' αγγίζω όσα ποθώ
αρκεί ότι σου έδειξα πως είναι ν' αγαπάς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-08-2008