Α

Δημιουργός: ΓιΟΥΛΗ_Τ, γιουλη τσαμαλ

σε τούτο το τόπο ξαναγεννιέσαι πεθαίνεις ξανά

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left]




περπάτησα ως την άκρη του
σάρκα εκτεθειμένη
σε πετρώματα άγρια κάρφωνα
στα αιχμηρά
στο παντα εκεί
ξέγυμνη φτερούγισα μνήμη
που φόβο δε νογά
απειλή καμμία
συνοστισμό κι αλλοίωση ξεμάκρυνα
ψυχή πέταξα
πεθυμιά της αβάσταχτη απέλυσα
εξάντληση εκκενωμενη από ουσία
μπουχτισμένη εγκατέλειψα σαστιμάρα
προχωρώ

πάει καιρός
που προχωρώ
σε βράχια σα και τούτα
μόνο άπιωτα
δρασκελισμα πυρφόρο
κι ανασαιμός δρόσου
πνιγμό σφηνωμένο αλαργεψα
απόηχο λυγμού
αίμα να ρέω ξέφαντο
αγίασμα να πίνουν ασίγαστο
τα λιγωμένα μάτια μου

στάλα τη στάλα να γεμίζουν
από Κείνον
πιο σιμά πιο δυνατά
στο όλο πιο σθεναρά
αβίαστα παύει ο κόπος
λίγο ακόμη και θα ξεχειλίσουν
στίγμα το στίγμα να ψηλαφούν
ν' αναδύομαι στα χθόνια

φτάνω φτάνω ...
πόντο το πόντο και ευφραίνομαι
άκρη την άκρη κι επιπλέω
στα μύχια του σταυροκεντιέμαι τ' αφρισμένα
πάγκαλα έγκατα του μειλήχια

δέος και σύγκρουο δίχως ταίρι θροίζουν
απαράμιλλα μυρώνουν τα μάτια μου
χαράς φούσκος
απ' τα κατάβαθα του σκότους μου
πυρωμένα αγαλλιάζουν
μετέωρα νιογέννητα καλπάζουν
στο κάλεσμα του
άφαντο πρωτόφαντο
αποίητα παφλάζουν
τα μάτια μας ..

φλόγες λύνουνε τα ξέθωρα άκρα μου
πόθος μας διακαής
ως απολυτρωμένα ρεύουν
δεν έχει άλλο απο 'δω...
αλλού μη ψάξεις
αυτό είναι όλο
το μάταιο μόνο πέραν τούτου
δε πιάνεται
μήτε δέντρα μπρος στα μάτια μας
μήτε πουλιά
μήτε βράχια βουνά
τούτα όλα μόνο μέσα τους

τ' αναγνώρισα τα ζω
με βαστούν μ' αγαπούν
ως να προδοθώ
κι ευδαίμων παροδοθώ

το κύμα ασίγαστο χαροκοπιέται
μας μοιάζει ..
σα και μας θαλασσοδέρνεται
μανιασμένο για εξιλέωση
στα διψαλέα πάνω βράχια
σπαραγμός ακατάπαυστος

η μέγιστη λύπη οργή ξερνάει
ξερνάει χίμαιρες
κει που θα τη δεις κρυστάλλινη να καθρεφτίζεσαι
ψέμμα μη πεις
κειδά θενά κουλουριαστείς
μαύρες της να κοιτάς να ξερνά
μα θα 'ναι μόνο φύκια
κύτταρα της απονεκρωμένα
ξεβρασμένα στο γυμνό φως
μυσταγωγικά
τ' απόκρυφα της να αντικρύσουμε
όμορφα της ..


εδώ ...
παντοδύναμη λυσσομανά εδώ
πάνθεη κι ενθερμη
από σημαδούρια ακάτεχη άπληστα
η πηγή μας
από σκιές ανάλμυρες άδεια

τέλος ...

μέσα μου δεν έχει άλλο
μόνο σάπια να διαψεύδω
να επισφραγίζω

στρέφομαι στην άκρια του
ταιριαστά τα μάτια μου πάνω του
παραδίδονται
στα πάντα στο τίποτα
αναλόγως πως κοιτάς
την απεραντοσύνη

κει που πιάνεται ζωή
μακάρια λακτίζει ψυχή
νου απογειώνει
σκοπό της
νόημα της

αυτό είναι όλο
μια γραμμή
ν' αγγίζει
στ' αντίκρυ να βυθίζεται
κει π' ουρανός και θάλασσα
ενωμένα συγκρατούν
στοιχειά άναρχα
τη δύναμη


Εσένα

ξέμπλεκη ν' ανακαλύπτω
να θωρρώ σε
ένας παράδεισος εδώ
ο μόνος

τόπος ανεύρετος από ψυχές





μικρές[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-08-2008