Βενετία

Δημιουργός: Αναστασοπουλος. Δ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσα σαν Δόγης περπατάς, με συνοδούς σκιές
σ’ αυτήν την πόλη τη χρυσή- σε μαγικά κανάλια
απόψε βγες- τη νύχτα σου- και πάλι μόνος πιες
κι ας σου κουνά αυτή η μικρή την κόκκινη βεντάλια.

Τα γκρίζα σύννεφα του νου, σκεπάζουνε την πόλη
Ο Άγιος Μάρκος σιωπηλός, χαζεύει τη βροχή.
Αυτοί απ’ έξω που περνούν- μαζί κοιτάζουν όλοι
Που το κανάλι το στενό με γκρίζο θα βαφεί.

Πάνω στην γέφυρα, την πέτρινη, παράξενα στενάζεις
Σε άλλους κόσμους μακρινούς το χρόνο σου περνάς
Μα αυτήν την πόλη την μουντή, ποτέ δεν την αλλάζεις
Τον πόνο νιώθει ξαφνικά όταν εσύ πονάς.

Ήρθε ξανά στη σκέψη σου εκείνη η μικρή,
η μάγισσα που διάβαζε το χέρι- την παλάμη
Είναι της γόνδολας η felza τώρα υγρή,
Μα ακόμα προχωρά, κινώντας το καλάμι.

Έτσι όπως στέκεσαι στην άκρη του νερού,
Σκέφτεσαι σαν πρώτα να πηδήξεις
πάλι σε τραβά το γνώριμο- το ύφος του καιρού,
μα κάποια στιγμή γλυκά θα το τολμήσεις.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-08-2008