Όσα μου 'φερε κάποτε μια στιγμή του πόθου

Δημιουργός: γιώργος εν πλω

Αφιερωμένο στη νέα μου παρέα...την ποιητική

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

....Κι αν εσένα αγαπώ,
ένας Θεός ξέρει
το πόσο και το πώς.
Μέσα στη δίνη των καιρών,
γυρεύω εσένα που έχασα,
να δω,
να σταυρώσω τον καιρό
και να περάσω στο κενό,
με αέρα και φόρα από στεριά,
με τεντωμένα τα πανιά,
με αγωνία στην καρδιά,
σε σένα να αφεθώ,
δίχως ελπίδα και καημό,
να ζήσω ξέγνοιαστα ξανά,
με παρέα μόνο τη χαρά,
και πολύ μακρυά απ' τα στενά
του πόνου και της λύπης.

Είσαι για μένα προσευχή,
είσαι για μένα και ευχή,
στοργή, μαργαριτάρι,
της λύπης χαραυγή,
που στέλλει το φιλί
σε βουνά και σε πελάγη.

Μην φοβηθείς
απόψε τη βροχή.
Σαν κτύποι από σφυρί
σε σίδερο καμένο,
είναι η βουή της,
που γίνεται
ανδρειωμένου το σπαθί
για κάποιας μάχης τη σφαγή,
να αντικόψει την οργή του εχθρού,
που τον κτυπάει.
Είναι οι ψιχάλες της γιορτή,
που φτάνει δειλά δειλά στ' αυτί,
από μίλια μακρυά το άκουσμά της
διανύει τη διαδρομή
της χαράς, της ευφροσύνης.

Απόψε,
μην κλείσεις το φως της ζεστασιάς,
είναι κρύο έξω, παγωνιά,
και ίσως με κρυώσεις.
Άσε το φως σου, να σκορπά
της πίκρας τα αργυρά
και το χρυσάφι του καημού μου.
Άσε το φως σε μια γωνιά
να περιμένει να φανεί
ο φονιάς της μοναξιάς μου,
και να φωτίσει τη σκηνή,
το φόνο να προδώσει.

Άσε κι εμένα,
στην αρχή κάθε σκηνής,
να στέκω σαν αντάρτης,
που έχασε μάνα κι αδελφή,
στα βουνά σαν βγήκε πέρα,
και στέκει και καρτερεί,
να βρεί το χρόνο να βρεθεί
με το μυαλό και τη ψυχή
εκεί που δεν τον βγάζει η ζωή,
ούτε και το ρέμα.

Μιλώ με σένα και θαρρώ
πως άχνα καμιά δε βγάζω
και ζητώ να πάρω
πίσω την πνοή μου.

Δώσε μου,
μόνο ό,τι σου ζητώ,
μην μου ζητάς να σου το πώ,
ντρέπομαι πολύ,
αβάστακτη αγωνία.

Άσε τα λόγια μου, λοιπόν,
δάσος να γίνουν δροσερό,
εκεί εγώ σε καρτερώ
έλα και μέσα χάσου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2008