Παράλληλοι Εαυτοί

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Παράλληλοι Εαυτοί</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Παράλληλοι Εαυτοί</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> «Η κοινωνία συχνά συγχωρεί τον εγκληματία. Τον οραματιστή, όχι!» Όσκαρ Ουάιλντ.</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Τέσσερις διαστάσεις να αντιληφθούμε μπορούμε με κείνες τις αισθήσεις που μας δώθηκαν.. Στο χώρο με τις τρεις διαστάσεις του ζούμε και μετακινούμαστε.. Μα κι ακίνητοι να μαστε πάλι κινούμαστε στην τέταρτη.. Στο Χρόνο.. <br />
<br />
Και ο χρόνος υφαίνει τα νήματα. Πολύχρωμα, ασπρόμαυρα, γκρίζα.. Μικρά, μεγάλα που μπλέκονται, στριφογυρνάν, και φτιάχνουν τη δικιά τους πορεία. Μέσα στα όρια, στα περιθώρια, στο υφαντό. Μέσα και έξω από το χρόνο μπορεί να συναντιούνται. <br />
<br />
Σαν τη φωνή του συγγραφέα που σου μιλά αν και πεθαμένος στην εδώ τη χωροχρονική κατάσταση, μέσα από το κείμενο που διαβάζεις, σαν τον ποιητή που τα όνειρα του ακούς, σαν μια χρονομηχανή να ναι τα γραπτά και τα τραγούδια τους, και ας λεν πως αυτές δεν υπάρχουν. Αν και τώρα πια να τις φτιάξουν ετοιμάζονται.. Σωματίδια των Θεών αναζητάνε λεν μες από επιταχυντές, στα -3 δεύτερα της δημιουργίας και κάτι δις χρόνια πίσω θε να πάνε..<br />
<br />
Μα άσχετα μ αυτούς, τα νήματα συναντιούνται και διασταυρώνονται, και μπλέκονται και φτιάχνουν σχήματα. Άλλα είναι όμορφα σαν παραμύθια, άλλα είναι άσχημα σαν εφιάλτες, τα πιο πολλά μπορεί να ‘χουνε ένα χρώμα μονάχα.. <br />
<br />
Γκρίζα, που φτιάχνουνε εκείνη τη λάσπη που βλέπεις. Στο χαλί, στο χάλι μας, στη ζωή..<br />
<br />
Μα κάποια προκαλούν την πιο πικρή την αίσθηση.. Εκείνα που είναι αφημένα στη μέση. Από τα πρέπει και τα αλλά, από τα αν και τα μήπως, από τις λογικές, από τις παράνοιες. Αυτά που μοιάζουνε μ αγέννητα παιδιά. <br />
<br />
Ναι μπορεί να μην ξέρεις που θα πηγαίνανε, μπορεί να λες καλύτερα είναι, για καλό που δεν, και όλα εκείνα τα σοφά. <br />
<br />
Απλά όμως δεν ξέρεις, είναι σαν να πεις, έλα μωρέ, ας μην τα αφήσω να γεννηθεί ετούτο το παιδί, αφού μπορεί να υποφέρει. Χάλια ο κόσμος, τι να το παιδεύω.. <br />
Για καλό του το κάνω.. Και μπορεί και δίκιο να χεις.. Μα δεν ξέρεις τι θα μπορούσε να γίνει, τι θα γίνει λιγάκι πιο κάτω.. <br />
<br />
Α ρε πατέρα ήσουν κακός τελικά, μα σ ευχαριστώ.. Εγώ καλός ήμουνα μα να με συχωρήσω ακόμα δε μπορώ.. Για τα τόσα και τόσα Αν.. Μα απ τα αν δε γίνεται ιστορία μαθαίνουμε..<br />
<br />
Μοναχά μια σκέψη μπορεί τη θλίψη που υφαίνεται στο μυαλό ν ανακουφίσει.. Από κείνες που βρίσκει κανείς σε μέρη που δεν το περίμενε να βρει. Σ ένα γραπτό για το μεταφυσικό ας πούμε, που για Φυσική μιλά. Και κει βρίσκεις πως Σύμπαντα παράλληλα μπορεί και να υπάρχουν. Απ τους επιστήμονες που μες το σύστημα είναι, μα αποδεικνύουν αυτό που οι άλλοι δε θένε να δουν. Ή που το μυαλό τους δε φτάνει. <br />
<br />
Έτσι ήτανε κι ο Αϊνστάιν και ο Χάιζενμπεργκ στην αρχή. Έτσι είναι και κείνοι. <br />
Και λένε πως με κάθε απόφαση, με κάθε σταυροδρόμι, κι ένα Σύμπαν γεννιέται, μαζί μ έναν άλλο εαυτό.. <br />
<br />
Απίθανο; Μπορεί.. Όπως και το να γεννηθούμε.. Μια στα 100εκατομύρια, κι αυτό τη μέρα της σύλληψης.. Γιατί αν βάλουμε κι όλες τις άλλες μέρες, ε εκεί ξεφεύγουν και πιθανότητες, και όλα. Μια έκφραση της απιθανότητας, ο καθένας μας είναι.. <br />
<br />
Οπότε αφού είμαστε εμείς, γιατί να μην είναι κι οτιδήποτε. Απ όσα σκεφτήκαμε κι από όσα θα σκεφτούμε, κι εκείνα που ούτε να φανταστούμε δε μπορούμε, ε ναι όλα είναι δυνατά..<br />
<br />
Κι έτσι κάπου, κάθε στιγμή, Πραγματικότητες φτιάχνουμε κι ας μην το ξέρουμε.. <br />
<br />
Και τούτη δω την «Πραγματικότητα» με κάθε πράξη μα και με κάθε απραξία αλλάζουμε.. Κι ας μη μας φαίνεται η διαφορά.. Την αλλάζουμε όμως.. <br />
<br />
Για να πάμε όμως στο πριν, κάπου εκεί έξω, ή και δω μέσα μας, κάπου υπάρχει ένας εαυτός, που αντίθετα μ αυτόν τον εδώ, με τον οποίο κολλημένοι είμαστε, δε χρειάζεται κάτι να συγχωρήσει. <br />
<br />
Που έχει κάνει όσα δεν κάναμε, που ζει όπως θα θέλαμε, που ξυπνά με χαμόγελο, που νιώθει ολόκληρος.. Και χαίρομαι για κείνον, για όλους εκείνους που ζουν εκεί στο Πέρα.. <br />
<br />
Έστω κι αν λιγάκι τους ζηλεύω, τους χαίρομαι. Κι είναι κάτι που ανακουφίζει, και ατσαλώνει την πίστη, μα και την ανάγκη.. Λίγο να του μοιάσω εκείνου του εαυτού.. <br />
<br />
Λίγο να μου μοιάσω πιο πολύ δηλαδή.. <br />
<br />
Και έτσι αρχίζεις λέγοντας μια καλημέρα, λίγο πιο φωτεινή, που τη νιώθεις σα λέξη μα και σα νόημα..<br />
<br />
Απίθανο θα μου πεις.. <br />
<br />
Μπορεί.. <br />
<br />
Όσο και το να έχεις Γεννηθεί… <br />
<br />
<br />
Καλημέρα!!!<br />
<br />
<br />
31-5-07 & 25-10-08<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2008</td><td valign=top></td></table><br />