Ηρώ και Λέανδρος

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Μύθος πρώτος...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ιέρεια της πιο όμορφης, θεών ομορφοτέρα
σαν το κλωνί την έγειραν οι ανάσες του αγέρα
και πήρε κλίση ερωτική το σώμα κι η ψυχή της
την παρθενιά σκανδάλιζαν οι ηδονικοί χυμοί της.
Τον πόθησε το Λέανδρο, την ήθελε κι εκείνος
Με αίμα τότε βάφτηκε ο πιο λευκός της κρίνος.
Της Άνοιξης αυτοί εραστές, αντάμωναν τις νύχτες
για λίγο σταματούσανε των ρολογιών τους δείχτες.

Λυχνάρι τ’αναβε η Ηρώ από το καστροπύργι
Τον οδηγούσαν ίμεροι, πύρινοι σαν τα ρίγη
Στου Ελλήσποντου το πέρασμα εκείνος κολυμπώντας
δίεσχιζε μύρια κύμματα δίχως γιατί ρωτώντας.
Κι όταν το φως του άπλωνε ο Αυγερινός σα ρούχο
έδιναν πάλι τα κλειδιά στο χρόνο τον κλειδούχο
Να’ρθει το βράδυ απ’αρχής να γυμνωθούν σαν Ήλιοι
σε δύο κέρινα κορμιά με μια ψυχή φιτίλι.

Την ύβρι τους τιμώρησε με μένος η Αφροδίτη
τους χώρισε μ’έναν βαρύ Χειμώνα και αλήτη
Βράχηκαν τότε οι πόθοι τους από ατόφιο δάκρυ
ένας εδώ κι άλλος εκεί, καθένας σε μιαν άκρη.
Μα η ελπίδα ακόμα ζει πως νεοσσοί θα γίνουν
σε μέρες Αλκυόνιδες που οι θάλασσες αφήνουν
της γαληνιάς το άγγισμα νέες φωλιές να χτίζει
και αντάμωση σε εραστές, όπως αυτούς ορίζει.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-11-2008