Μπουκάλια τύψεις

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia]Μπουκάλια οι τύψεις.
Τις καλουπώνεις όπως θες.
Επί παραγγελία.
Πότε τους χώνεις κι ένα χάρτινο σημείωμα
με δυο τερτσίνες μετανόησης στο βάθος
-έτσι για δείγμα ότι άλλαξες- και τις πετάς με’σε ψυχών πηγάδια
για να βρουν τον παραλήπτη.
Πότε χτυπώντας τες στον πάγκο του γραφείου με μανία
το καταφέρνουνε να γίνουν αιχμηρές,
να κόψουν ύπνου φλέβα.
Ξέρω. Προσμέτρησα έναν προς έναν τους σκιοφόρους της νύχτας
τους ανάγνωρισα , πτώματα ζωντανά γιατί τους κοίταξα στα μάτια.
Οι φόβοι. Νόθα παιδιά των πράξεων και της θεωρίας. Οι φόβοι.
Οι εσαεί καλόγεροι στης μοναξιάς το αββαείο
υπηρέτες μίας κάποιας Ερινύας
που επιμένει κάθε βράδυ να σε ψάχνει,
να κρατά λογαριασμό έξω απ’την πόρτα σου.
Ε και λοιπόν; Έκανα λάθος! Άφησα αυτό τον κόσμο να διαλέξει για εμένα.
Όμως όχι και πάλι.
Πήρα εγώ το πιο βαρύ λιθάρι,
έστησα ένοχο τον εαυτό μου σ’ένα τοίχο και ετοιμάστηκα
για το Νεμέσειο, για το υστερνό μου λιθοβολητό.
Ανθρώπου τέχνασμα για λύπηση θεών. Κι αυτό το ξέρω.
Κι αν πρωτοστάτησα σε λάθος ανοχές...
Όχι, δεν θέλω. Το δικό μου μπουκάλι το άδειασα.
Μέρες τώρα κατάπινα τις ρανίδες του μίσους,
ρευόμουνα το θάνατο ανέραστων παιδιών,
μέρες τώρα το πεμπτικό μου σύστημα
πάσκιζε να αποβάλει τα συντηρητικά του πολέμου
τα γαλόνια τιμών που μου φόρτωσαν οι εργοδότες των λαών.
Όχι! Άλλο δεν θέλω... Παραιτούμαι!
Απόψε θέλω να σε πάρω απ΄το χέρι,
στο περιδιάβασμα μιας Άνοιξης δικής μας,
να δούμε αυτά τα απαίσια μπουκάλια να διασπώνται
στα αρχικά τους κύτταρα. Να δούμε το γυαλί πριν απ΄τη σύντηξη.
Απόψε θέλω να χωνέψω με τη σόδα τους τον πόνο και τη θλίψη.
Μη μου αρνηθείς. Χρυσή αμμουδιά θα στρώσουμε σ’ίδανικά νησιά
και με το μάρμαρο που περισσέυει , ένα άγαλμα θα στησουμε
να’χει τους δυο μας αγκαλιά και για επιγραφή μια μόνο λέξη:
«Αγάπη.»
Αγάπη μου...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-11-2008