Δειλές μελαγχολίες

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Η προσπάθεια για να ξεφύγεις έστω και λίγο από τη μουντή και άχαρη καθημερινότητα πολλές φορές αποδεικνύεται η χαρά της ζωής μας και καθοδηγεί την ανασυγκρότηση του εαυτού μας μέσα από την ενδοσκόπηση και την προσέγγιση του είναι μας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάνω προσπάθειες απεγνωσμένες
και στη στροφή με καρτερούν
δειλές μελαγχολίες.
Καλύτερα τις Κυριακές,
το σώμα μου δε βοηθά
γι' αυτό καλύτερα τις Κυριακές.
Μου έμεινε μια χτένα αιχμηρή
με δόντια ξεχαρβαλωμένα
απ' εκείνα που σαρώνουνε τα φύλλα.
Πάλι μπερδεύω τα λόγια μου
μα δεν είσαι εδώ ξανά
να λες πως δεν πειράζει.
Έχει χαλάσει η κουνουπιέρα
δεν κριτσανίζονται οι μύγες
στη γαλάζια της φωτιά
και ψιλοκαβουρδίζεται μονάχα η ψυχή μου.
Δε δίνει πια φιλιά η Αθηνά
μόνο ξεγυρισμένα χαστούκια
το ξέρω πως δεν έφταιγες
που ΄γινες φαλλοκράτης.
Φοραώ τα ρούχα μου ανάποδα
δεν τη γουστάρω την καπάτσα τη στολή
και τη χλαμίδα
ούτε και το κουνάβι
που μουγκρίζει σαν τρελό.
Θέλω να κάνω μια κοπάνα απ' τη ζωή
να σουλατσάρω σε μια καφετέρεια εξωγήινη
σε μια τενεκεδούπολη
που μειδιά τον πόνο των ανθρώπων
και στα στενά δρομάκια της
κυκλοφορούν ποντίκια.
Ήμουν δεκαοκτώ χρονών.
Οι φίλοι ρωτούσαν τι θέλω να κάνω
η μάνα μου έλεγε να βρω μια δουλειά
κι ήμουν δεκαοκτώ χρονών
δεν είναι κρίση πανικού;
Η μόρφωση μου έγινε
ο πιο κακός εχθρός.
Κι έχω στον ώμο τον γυμνό
ένα τσουβάλι γράμματα.
Θα γίνω ταχυδρόμος…


Αστυάνακτας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-02-2005