Νυχτερινή Εμπειρία Δημιουργός: enuma.elish, Βικτώρια Δεν πρόκειται για δομημένο έργο (γι' αυτά έχουμε καιρό). Απλώς ένα βράδυ αποφάσισα να απελευθερώσω την καταπιεσμένη μου δημιουργικότητα και να γράψω γι αυτό που βλέπω κι αυτό που αισθάνομαι. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Σήμερα είμαι μόνη μου στο σπίτι. Δεν μ' αρέσει η μοναξιά. Το φαντάστηκες; Ε, λοιπόν, εγώ δεν το 'ξερα. Νιώθω μελαγχολική, σαν την νύχτα.
Κάνει κρύο, κι όμως εγώ είμαι στο μπαλκόνι. Τυλίχτηκα με μια κουβέρτα και νομίζω πως δεν κρυώνω. Φοράω κι ένα καπέλο. Στραβά, μοιάζω με καλλιτέχνιδα, ε;
Είμαι στο μπαλκόνι για να είμαι πιο κοντά στη νύχτα. Η μελαγχολική μου φίλη με κάνει πιο μελαγχολική κι όμως μ' αρέσει η παρέα της. Μ΄ αρέσει η νύχτα, δεν το 'ξερα.
Έχει σκοτάδι, δεν βλέπω τι γράφω. Κι όμως γράφω γιατί μ' αρέσει αυτό που βλέπω. Και γράφω γιατί δεν μου αρέσει αυτό που νιώθω.
Ο Ουρανός. Ο ουρανός με τ' αστέρια δεν είναι όμορφος, όπως λένε, είναι όμως πληθωρικός κι αυτό μας αρέσει. Εμένα μου αρέσουν οι σταγόνες της πρώην βροχής που μείνανε πάνω στα κάγκελα και γυαλίζουν στις δέσμες φωτός.
Τα Κάγκελα. Πιο πολύ μ' αρέσει η σκιά τους, μοιάζει με τα όνειρά μου.
Κι ένα μυστηριώδες φως φαίνεται πάνω από την κορυφογραμμή, δεν ξέρω τι είναι. Μοιάζει με βόρειο σέλας που η μπογιά του μουτζουρώθηκε πάνω στο χαρτί.
Βλέπω πολλά πράγματα κι ας είναι σκοτάδι. Εγώ όμως κοιτάω τα φώτα στο βάθος, μετά τα κάγκελα. Μετά κοιτάω πάνω τα αστέρια και μετά τις σκιές.
Νομίζω ότι κρυώνω πολύ και τρέμω. Οι εικόνες αξίζουν πιο πολύ για μένα. Πώς αλλιώς θα ζήσω σαν σε παραμύθι;
Λέω να πάω μέσα γιατί τώρα τρέμω πιο πολύ. Και γιατί δεν μπορώ άλλο αυτή τη μοναξιά. Θα κοιμηθώ και αύριο που θα ξυπνήσω θα βγω στον κόσμο των ανθρώπων. Γιατί το νυχτερινό τοπίο είναι μόνο για μένα.
Ξέχασα να πω ότι από μακριά έρχεται το βουητό της θάλασσας. Θυμωμένη θάλασσα.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-01-2009 | |