δίχως δισταγμό

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ανύσταχτα τα βλέφαρα ψάχνουν εικόνες μέσα στο σκοτάδι.
Αδίστακτα τα ένστικτα κυοφορούν επαναστάσεις
και τα αισθήματά μου μες στις φασκιές ακόμη
ασφυκτιούν γυρεύοντας μια διέξοδο

Κι άξαφνα ακούω φωνές που συνταράζουν την ακοή μου
κάτι σαν ποδοβολητό αλόγων στο σκοτάδι
κάτι σαν άλωση, σαν πάρσιμο, σαν πτώση
τριγμοί από μια κερκόπορτα που βγάζει ολόισια
στην αγορά , όπου εν απαρτία πλήρει
συνεδριάζει μοναχή η συνείδησή μου…
αυτή και το καρφί και τ’ όστρακο έχει
και την ευθυκρισία να αποφασίσει
αν θα εξοστρακιστώ εγώ κι ολόκληρη η γενιά
από τις μνήμες μου, στα ξένα

βλέπω στο βάθος θάλασσα, οικεία στο βλέμμα μου πολύ
σίγουρα θα είναι εκείνη που πάνω στην τόλμη
που γεννά η ανυποψίαστη εφηβεία
είχα ορκιστεί με δυο κουπιά να την περάσω
και που ύστερα, έχοντας την επίγνωση
που πάει αντάμα -αντάμα με το χρόνο
δείλιασα να διαβώ
τι μου φανήκαν τα νερά βαθιά, τι ο βυθός της μαύρος…

κι ενώ αισθάνομαι να βρίσκομαι
στην άκρη ενός γκρεμού, μιας καταβόθρας
έτοιμος να αφεθώ στις διαθέσεις του ύψους
σώμα παιδιού με πλησιάζει σταθερά.
Από τη σάρκα του
– που είναι φτιαγμένη από λεμονανθούς νεόκοπους και υακίνθους-
γεμίζει το δωμάτια ευωδιά
από τα χέρια του αφήνονται ελπιδοφόρα αγριοπερίστερα
απ’ το ανοιγόκλεισμα των ματιών του , μπροστά μου
πλάθεται εκ του μηδενός ένας ολοπόρφυρος ορίζοντας
κι ένας καινούριος ουρανός ,
κι απ’ το χαμόγελό του γεννιέται δίχως δισταγμό
η ποίηση…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2009