Η ομίχλη της Σαλονίκης

Δημιουργός: balistreri

...ο διάολος έχει πολλά παγκάρια...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Παλιό...


Δάχτυλα γαλακτόχρωμα αγκάλιασαν την πόλη
Σκοτείνιασε κι απλώθηκε., θαλασσογεννημένη
Νιώθουν το ρίγος μέσα τους βαθιά οι διαβάτες όλοι
Στο πέρασμά τους σαν σκορπά η ουρανοφερμένη.

Σαν πέπλο αραχνούφαντο, σαν το βαρύ φορτίο
Κυκλοφορεί μες σε στενά σαν τη καταραμένη
Λευκή μα όχι αμόλυντη χωρίς τιμόνι πλοίο
Στης πόλης τα πλακόστρωτα, συννεφογκαστρωμένη.

Στο πέρασμά της σταματούν να κρώζουν τ’ αγριοπούλια
Όλοι οι αλαφροίσκιωτοι σκύβουνε φοβισμένοι
Μαραίνονται στις γλάστρες τους τα ανθισμένα γιούλια
Θαρρείς κι εάλω η πόλη της, η γαλαζοπλεγμένη.

Λένε πως είναι γέννημα, ενός Βαρδάρη θρέμμα
Κι άλλοι πως του Θερμαϊκού είναι παρθένα κόρη
Λένε πως την εβρήκανε σε μιαν ακτή μες στο αίμα
Και κάποιοι πως την άφησε ξέμπαρκη ένα βαπόρι.

Λένε πως είναι αλλόκοτη η ίδια η ερινύα
Κι άλλοι πως είναι μοναχά του έρωτα ένα θύμα
Είναι το μένος του βοριά, της θάλασσας μανία
Κι άλλοτε άνεμος γλυκός και της αγάπης κύμα...

Λέει κι ένας γέρο - ναυτικός που μυστικά γνωρίζει
Πως Κυριακή χαράματα στον Πύργο τον Λευκό
Ερωτευμένη θα την δεις γυναίκα να γυρίζει
Φτιαγμένη από ανοιχτόχρωμο σύννεφο και θολό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2009