Νότες που κλαίνε

Δημιουργός: rock sugar, Ελένη

'' ακουστά σ'έχουν τα κύματα, πως χαϊδεύεις, πως φιλάς''...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΝΟΤΕΣ ΠΟΥ ΚΛΑΙΝΕ

Νότες που κλαίνε είναι η φωνή σου.
Μουσική αφημένη στα ακροδάχτυλα της ψυχής μου.
Τρέμει η ανάσα μου καθώς φιλάει τη δική σου.
Ποθούν τα χείλη μας να νιώσουνε τη γεύση του έρωτά μας.
Να αγγίξουν οι ματιές μας τις χορδές μιας παλιωμένης άρπας.
Της πιο βαθιάς μας νύχτας γινόμαστε φρουροί.
Δυο εραστές μπλεγμένοι στο πεντάγραμμο της νιότης μας.
Χορεύουμε κάτω από τη βροχή ενός ειρωνικού χαμόγελου.
Γλυκόπικρες στιγμές της ανθισμένης μας τριανταφυλλιάς.
Μπουμπούκια ακόμα οι μυρωδιές, αγκάθια οι στεναγμοί.
Όχι όμως απόψε.
Απόψε θέλω να καούν οι λέξεις που ψέγουνε την λήθη.
Ας την να θρονιάσει στα πλακόστρωτα των πόνων μας.
Και έλα σε μένα.
Όπως τότε που ακουμπούσες τα βλέφαρα σου στο στήθος μου.
Έλα κοντά μου.
Απόψε θέλω να μ’ αφουγκραστείς με το Είναι σου.
Θέλω να μου κάνεις έρωτα με τους λυγμούς μιας παθιασμένης συνουσίας.
Μη φοβάσαι πια. Ο χρόνος σαν άχρονος στρατιώτης σκοτώθηκε στη μάχη.
Μια μάχη δίχως νικητές.
Είμαστε και οι δυο χαμένοι, που πάλεψαν το άμαχο και αναπάντητο γιατί.
Και ο πόλεμος πια τελείωσε.
Έλα απόψε κοντά μου.
Άγγιξε τα χέρια μου και φέρε το σώμα σου σημάδι στο δικό μου.
Άσε τις πεθυμιές μας να γλιστρήσουν στα υγρά μας μονοπάτια.
Ναι , άγγιξέ με, όπως ποτέ άλλοτε.
Νιώσε με. Νιώσε να είμαι μέσα στο ολόγιομο φεγγάρι σου.
Εγώ, οδοιπόρος του πιο μακρινού ταξιδιού μας.
Ξεδίψασε τη ξεραμένη μου ανάγκη.
Ρυάκι δροσερό να’ ναι ο μικρός θάνατος που μου χαρίζεις.
Ναι, στάξε τις νότες σου πάνω σ’ένα κορμί που σ’αποζητά.
Άσε τις να κλαίνε και ν α ποτίζουν τον εύθραυστο μίσχο της καινούριας μας ζωής.
Εσύ. Μελωδικέ άγγελε του κάθε λεπτού της θνητής ύπαρξής μου.
Κάνε μου έρωτα με τις μουσικές σου, και άφησε με να μείνω μαζί σου…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-02-2009