Aγνάντι

Δημιουργός: Θεοδώρα Μονεμβασίτη , Θεοδώρα Μονεμβασίτη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πιο μακριά ή πιο κοντά, απ’ τη Μικρά Ασία
κι αν θα ‘μαι άγγιγμα βοριά, δε θα ‘χει σημασία
μες την ομίχλη θα χαθώ, για να με βρει εκείνη
που ‘χει το κύμα στα μαλλιά και στην καρδιά γαλήνη
απίστευτη υποταγή, συμπαντική οδύνη.

Μας βρίσκει ο πόνος χωριστά, με αντικριστά τα στήθια
όνειρο που δεν ακουμπά, τη γη μα την αλήθεια
πάντα ο μύθος ξέχναγε πίσω ν’ αφήσει ίχνη
δυο βουνά αντικριστά, δεμένα στην ομίχλη.

Από τη γη σηκώνομαι, ανακεφαλαιώνω
στου αποσπερίτη τη μεριά, ματιές συμφιλιώνω
κι αν δεν ανήκω πουθενά, ο χρόνος με γυρεύει
κι αν δε με βρίσκει με ζητά κι ας τίποτα μη θέλει.

Δεκαετίες πέρασα, σε τούτο το αγνάντι
κρατά από παλιά κρυφό, κάποιου θεού γινάτι
πιάσε το χέρι μου, πατώ, σύννεφο θυμωμένο
δεν έχει πύλη τ’ όνειρο, μα αγέρα μεθυσμένο.

Μα δε φοβάμαι και περνώ κι ύστερα υπομένω
πέθανα δεκατρείς φορές και χίλιες περιμένω
μην έρθεις τώρα ή μετά, είμαι εδώ στο πουθενά
αθάνατος χαμένος, η ανάσα τούτη αγρυπνά.

Σου μοιάζει η σκέψη με κεντά, πάντα σε φέρνει πρώτη
μα δεν τελειώνει αυτή η ποινή, είναι ποινή δεσμώτη
θα εμπιστευτώ την ώρα αυτή, που σ’ έχει ζωγραφίσει
αδιάκοπο το βήμα μας, τους κωδικούς θα λύσει.

Σ’ αυτή την κάθαρση νερό, ήθελες να μου φέρεις
που κουβαλούσες τρεις ζωές, παλιό τρόπο θα ξέρεις
ένα αστέρι έκρυβες, στο σκεπασμένο ώμο
τόσο αργά πλησίαζες, από φιδίσιο δρόμο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-03-2009