Το κατά Μάρκον

Δημιουργός: Kostas Houston, Κωνσταντίνος Φ. Βελιάδης

Και ο νοών νοήτω

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένας αιώνας πέρασε από τη γέννηση σου.
Μες στο μυαλό και την καρδιά καίει η θύμησή σου.
Το εβδομηνταδύο πέθανες το μήνα που γεννήθηκα.
Μαζί σου όμως μεγάλωσα με σένα γαλουχήθηκα.

Έφυγες ολομόναχος μ' άφησες τόσα πίσω.
Να σ' εκθειάσω δεν μπορώ όσο κι αν προσπαθήσω.
Ήθελα να σ' αντάμωνα να σου 'λεγα καμπόσα.
Όσα χωράνε στο χαρτί, κι ακόμα άλλα τόσα.

Τη φούντωση τη φλόγα που 'χω μέσα στην καρδιά
Και σε σένα τη χρωστάω Συριανή μου Λεβεντιά.
Με τα μάγκικά σου λόγια νου και λογισμό μου παίρνεις.
Φάρμακο είσαι στη λύπη τις πενιές σου σαν υφαίνεις.

[B]"Αγγελοκαμωμένη μου και λαμπαδόχυτή μου
Ομορφονιά της μάνας σου και συντροφιά δική μου
Ζαχαροζυμωμένη μου πέσε γλυκά κοιμήσου
και στ' όνειρό σου να με δεις σκλάβο και δουλευτή σου"[/B]*

Ωραία αυτά τα λόγια σου όμως μου είπες κι άλλα.
Μικρός μην αρραβωνιατείς, κορόϊδο μην πιαστείς.
Εγώ όμως δεν σ' άκουσα, περίπτωση ιδιάζουσα.
Και να τ΄αποτελέσματα, ανάλατα εδέσματα.

Τα δυο της χείλη πήρανε βεργούλες και με δείρανε.
Λόγια πικρά κι αλλόκωτα, στην κόλαση με σύρανε.
Μα εγώ είμαι απ' τον Πειραιά, Μάγκας είμαι κι Ωραίος.
Δεν είμαι ο πρώτος άτυχος ούτε κι ο τελευταίος.

*Ατόφιοι στίχοι του Μάρκου

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2009