Το νυσταγμένο χαμόγελο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το νυσταγμένο χαμόγελο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το νυσταγμένο χαμόγελο</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> ...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                             [color=red][B]ΤΟ ΝΥΣΤΑΓΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ[/B][/color]<br />
<br />
[B][color=purple]Η μικρή Μαρλίν έπεσε λυπημένη στο μαλακό της κρεβάτι αφού έλουσε τα κυματιστά της μαλλιά με άρωμα τριαντάφυλλου, ελπίζοντας ότι η ευωδιά του θα χαροποιήσει τα δακρυσμένα της όνειρα. Αποκοιμήθηκε βαθειά, κλείνοντας τις γλυκιές τις βλεφαρίδες και άρχισε η ταραγμένη της ψυχή να γαληνεύει. Τα δάκρυα κυλούσαν αργά από τις άκρες των ματιών της και το αδύναμο κορμί της παραδόθηκε στο βαθύ της ύπνο. Δεν έβλεπε όνειρα παρά μόνο κάτι κενό, σαν να μην υπήρχε στην πραγματικότητα, σαν να είχε λίγο χαθεί. Πέρασαν αρκετές ώρες και άρχισε σιγά σιγά να ανοίγει τα φοβισμένα της μάτια και να αισθάνεται σαν ένα παγωμένο άγαλμα, αφού άρχισε πρώτα να κρυώνει. Το κορμί της κουρασμένο, δεν μπορούσε να το κινήσει. Ήθελε να ξυπνήσει, να σηκωθεί αλλά δεν μπορούσε να αντιδράσει. Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας ήταν κλεισμένη και εκείνη να νιώθει ότι έγινε σαν εκείνα τα λουλούδια του αγρού που είναι όμορφα μεν, αλλά ριζωμένα, που ανά πάσα στιγμή κάποιο παιδικό χέρι μπορεί να τα ξεριζώσει και εκείνα να μαραθούν. Το λεπτό της χέρι δεν ήταν σκεπασμένο με το απαλό της πάπλωμα και εκείνο έμενε ακίνητο. Ήθελε να καλέσει σε βοήθεια, αλλά η φωνή της δεν ακουγόταν πουθενά. Τότε ζήτησε από τον Θεό μέσα από την καρδιά της να την ξυπνήσει. Από το πουθενά, εμφανίστηκε ένα μικρό φτερωτό έντομο να πετά γύρω της και να κάθεται πάνω στην άκρη του δαχτύλου του χεριού της. <br />
Οι κύκλοι του εντόμου άφηναν σημάδια στον αέρα και τα καρφωμένα της μάτια, εστίαζαν στην εικόνα του εντόμου. Ένα δυνατό τσίμπημα ξύπνησε την κοπέλα στο χέρι.<br />
Η Μαρλίν πετάχτηκε απότομα από το κρεβάτι της και κοιτάζοντας γύρω στο δωμάτιό της δεν υπήρχε τίποτα. Είχε ανακτήσει τις δυνάμεις της και χαμογέλασε ανακουφισμένη που γύρισε πίσω στη ζωή. Πού όμως πήγε το έντομο που την ξύπνησε; Ήταν ολόγραμμα όπως τόσα άλλα ολογράμματα στον ψυχικό της κόσμο που έβλεπε και ένιωθε μόνο εκείνη... Το δακρυσμένο της χαμόγελο αντικατέστησε το νυσταγμένο και το προσωπάκι της γέμισε δροσοσταλίδες όπως τα λουλούδια του αγρού.[/color][/B]<br />
<br />
<br />
[color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
Ελευθερία  23  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-04-2009</td><td valign=top></td></table><br />