De vogels hielden me voor de gek
Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ’ αηδόνια.
Με γέλασαν και μου `πανε,
ποτέ δε θα πεθάνω.
Φτιάχνω κι εγώ το σπίτι μου
ψηλότερο από τ’ άλλα.
Σαράντα δυο πατώματα,
εξήντα παραθύρια.
Στα παραθύρια στέκομαι,
τους κάμπους αγναντεύω.
Βλέπω τους κάμπους πράσινους
και τα βουνά γαλάζια.
Βλέπω το Χάρο που ’ρχεται
καβάλα στ’ άλογό του
Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ ’ αηδόνια.
Με γέλασαν τα πουλιά,
της άνοιξης τ’ αηδόνια.
Με γέλασαν και μου είπανε,
ο Χάρος δε με παίρνει.
Μη με παίρνεις Χάρο,
μη με παίρνεις
γιατί δε με ξαναφέρνεις.
De vogels hielden me voor de gek,
de voorjaarsnachtegalen.
Ze hielden me voor de gek en zegden me,
dat ik nooit zou sterven.
Ook ik maak mij een huis
hoger dan de andere.
Tweeënveertig verdiepingen,
zestig ramen.
Ik sta aan het raam,
en staar naar de weilanden.
Ik zie de groene weilanden
en de blauwe bergen.
Ik zie Charon komen
een ruiter op zijn paard
De vogels hielden me voor de gek,
de voorjaarsnachtegalen.
De vogels hielden me voor de gek,
de voorjaarsnachtegalen.
Ze hielden me voor de gek en zegden me,
dat Charon me niet zou komen halen.
Neem me niet mee, Charon,
neem me niet mee
want je brengt me niet terug.
renehaentjens © 02.02.2017