| #1 | Χριστούγεννα
Στίχοι:
Μουσική:
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
Πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά
Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά `ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά `ναι ξανά
Χριστούγεννα
Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νά `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό
Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να `ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια | #2 | Νέος δίσκος στην 1η εκτέλεση: Οι απίθανες περιπέτειες του Φοίβου Δεληβοριά - 2008
Νέοι στίχοι:
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια πια,
Τον Αι τον Άη Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός αριστερός,
Ένας ένας θνητός
Με με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
Πλακώνεται πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά παλιά,
Οι οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ βαρύ,
Κάποια κάποια πληγή
Που που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά ξανά.
Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά κουτσά,
Σβησμένα σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά βεγγαλικά.
Ίσως για κάποιους νά να `ναι ακόμα γιορτή
Μα μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά στραβά,
Πάντα πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε πότε και πότε,πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε σε άλλον αμνό αμνό,
Έτσι έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά θα `ναι ξανά ξανά.
Χριστούγεννα
Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό αποδεκτό,
Πως πως σε μισώ
Θες νά να `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ εγώ.
Με με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ,
λάμπω εγώ
Λάμπω εγώ
Με μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό αρκετό.
Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά διψά,
Το το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό νυχτερινό,
Να να `ναι ανοιχτό
Ή ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό κενό.
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά ξεκινά,
Βοσκούς βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά οριστικά,
Χρόνια πολλά
Χωρίς χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια πια.
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια,
τον Άη Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός,
ένας θνητός
με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
και το ανοιξιάτικο κορίτσι μαμά
πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά,
οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ,
κάποια πληγή
που απλώς δε θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά.
Χριστούγεννα
Τα πλεϊμομπίλ μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά,
σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά.
Ίσως για κάποιους να `ναι ακόμα γιορτή
μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;
Χριστούγεννα
Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά,
πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
και πότε,πότε τα καρφώνω κι εγώ
σε άλλον αμνό,
έτσι ήταν πάντα κι έτσι θα `ναι ξανά.
Χριστούγεννα
Κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό,
πως σε μισώ
Θες να `σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ.
με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ,
λάμπω εγώ
μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό.
Χριστούγεννα
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά,
το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό,
να `ναι ανοιχτό
ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό.
Χριστούγεννα
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά,
βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά,
Χρόνια πολλά
χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια. |
