| #1 | Κόσμε
Στίχοι:
Μουσική:
Στον ήλιο σου γεννήθηκα κόσμε, κόσμε
τη νύχτα σου φοβήθηκα κόσμε, κόσμε
Κι όλα τα πάθη σου περνώ κι ακόμα ξένος σε γυρνώ, κόσμε κόσμε
Έχεις σοκάκια και στενά, κόσμε, κόσμε
Έρωτες, θάλασσες, βουνά, κόσμε, κόσμε
Κι όποιος σε πίστεψε ξανά μονάχος του στο πουθενά, κόσμε κόσμε
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
Τους λογισμούς σου αλλάζεις
Κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
Ασπρόμαυρα κοιτάζεις
Δε δίνεις ούτε τα μισά, κόσμε, κόσμε
Απ’ όσα λάμπουν για χρυσά, κόσμε, κόσμε
Στη χορτασμένη σου εποχή ούτε δυο ψίχουλα ψυχή, κόσμε, κόσμε
Τη μάντρα σου περάσανε, κόσμε, κόσμε
Στον άλλο κόσμο φτάσανε, κόσμε, κόσμε
Άλλοι κρασί μετάλαβαν και άλλοι δεν κατάλαβαν... | #2 | Νέοι στίχοι:
Στον ήλιο σου γεννήθηκα γεννήθηκα,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
τη Τη νύχτα σου φοβήθηκα φοβήθηκα,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Κι όλα τα πάθη σου περνώ περνώ,
κι ακόμα ξένος σε γυρνώ, κόσμε κόσμε γυρνώ,
κόσμε, κόσμε.
Έχεις σοκάκια και στενά, στενά,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Έρωτες, θάλασσες, βουνά, Έρωτες θάλασσες βουνά,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Κι όποιος σε πίστεψε ξανά ξανά,
μονάχος του στο πουθενά, κόσμε κόσμε πουθενά,
κόσμε, κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
Τους τους λογισμούς σου αλλάζεις αλλάζεις,
Κι κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
Ασπρόμαυρα κοιτάζεις ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Δε δίνεις έχεις ούτε τα μισά, μισά,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Απ’ Απ' όσα λάμπουν για χρυσά, χρυσά,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Στη χορτασμένη σου εποχή εποχή,
ούτε δυο ψίχουλα ψυχή, ψυχή,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
τους λογισμούς σου αλλάζεις,
κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Τη μάντρα σου περάσανε, περάσανε,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Στον άλλο κόσμο φτάσανε, φτάσανε,
κόσμε, κόσμε κόσμε.
Άλλοι κρασί μετάλαβαν μετάλαβαν,
και άλλοι δεν κατάλαβαν... κατάλαβαν,
κόσμε, κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
τους λογισμούς σου αλλάζεις,
κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Κόσμε, κόσμε.
Αποδοχή διόρθωσης στίχων
Τελική διαμόρφωση στίχων
Στον ήλιο σου γεννήθηκα,
κόσμε, κόσμε.
Τη νύχτα σου φοβήθηκα,
κόσμε, κόσμε.
Κι όλα τα πάθη σου περνώ,
κι ακόμα ξένος σε γυρνώ,
κόσμε, κόσμε.
Έχεις σοκάκια και στενά,
κόσμε, κόσμε.
Έρωτες θάλασσες βουνά,
κόσμε, κόσμε.
Κι όποιος σε πίστεψε ξανά,
μονάχος του στο πουθενά,
κόσμε, κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
τους λογισμούς σου αλλάζεις,
κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Δε έχεις ούτε τα μισά,
κόσμε, κόσμε.
Απ' όσα λάμπουν για χρυσά,
κόσμε, κόσμε.
Στη χορτασμένη σου εποχή,
ούτε δυο ψίχουλα ψυχή,
κόσμε, κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
τους λογισμούς σου αλλάζεις,
κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Τη μάντρα σου περάσανε,
κόσμε, κόσμε.
Στον άλλο κόσμο φτάσανε,
κόσμε, κόσμε.
Άλλοι κρασί μετάλαβαν,
και άλλοι δεν κατάλαβαν,
κόσμε, κόσμε.
Κι εσύ σκυμμένος λογιστής
τους λογισμούς σου αλλάζεις,
κι απ’ τα θολά σου τα γυαλιά
ασπρόμαυρα κοιτάζεις.
Κόσμε, κόσμε. |
