Του φεγγαριού η ματιά αδειανή και παγερή, κοιτάει
τ’ απέραντο βασίλειο της άσπρης χειμωνιάς
η νύχτα είν’ ολογάλαζη και διάφανη ο Βοριάς,
άξαφνα, σα μια μαχαιριά, περνάει και χτυπάει.

Οι χιονισμένοι δρόμοι στους ορίζοντες τους μακρινούς
σαν να τρυπάν το διάστημα, μακριά, πάντα πιο πέρα
και τ’ άσπρα κρεμασμένα ώς το Ζενίθ μες στον αιθέρα,
ψηλά, και πάντα πιο ψηλά, σαν να τρυπάν τους ουρανούς.

Στης Φλάντρας τους αγρούς τα μαζωμένα χωριουδάκια
πλάι σε ποτάμια ή λαγκαδιές, μες απ’ αυτές τις δύο
απέραντες ωχρότητες, τρέμοντας απ’ το κρύο
όλο σκαλίζουν τη φωτιά, γύρω απ’ τ’ αρχαία τζάκια.

Μετάφραση: Μήτσος Παπανικολάου.