Είσ’ έμορφη, σεμνή χωριατοπούλα

και στον ανθό της νιότης λουλουδίζεις,

δροσερή και γελούμενη ροδίζεις

όπως στον ουρανό ροδίζ’ η αυγούλα.



Καθώς μες το τριαντάφυλλο η δροσούλα

όμοια λάμπει το δάκρυ σου αν δακρύζεις.

Σα νύφη στο χορό γλυκογυρίζεις,

και καμαρώνεις σαν βασιλοπούλα.



Όλοι αντάμ’ ας φιλούν οι άλλοι μία

γριά φτιασιδωμένη, άσχημη, κρύα,

που κλαίει τα μαραμένα της τα νιάτα.



Εγώ σέν’ αγαπώ, σέν’ αγκαλιάζω.

Αν τη φωνή σου ακούσω αναγαλλιάζω,

λυώνομαι στα φιλιά σου τα δροσάτα.-