Της Κατίνας Βλάχου

Στο αγρόκτημά της, μι’ ανάσα δρόμο,
στις παρυφές ακριβώς της ξεχασμένης γης,
κατέφευγε τις ώρες των μεγάλων αποφάσεων.
Τόπος λύτρωσης για εκείνην, τις στιγμές
που απέφευγε επιμελώς να εκτίθεται
όχι στις υπεριώδεις ακτίνες του ηλίου
κι ούτε στα λάγνα βλέμματα των στρατιωτών,
αλλά στην συνεχή συσκότιση των συναντήσεων
όπου μ’ άδοξο τρόπο κάποιοι όριζαν θυμόσοφα
τους επόμενους κύκλους της σελήνης.
Κι εκείνη ανάμεσα σε νοτιά και βοριά,
φιγούρα εξπρεσιονιστικού σχεδίου,
συγκέντρωνε την όψιμη θλίψη μας
αλλά και την όψιμη μελαγχολία μας,
χωρίς την παραμικρή αντίσταση στους διαρκείς
πειρασμούς των ωρών
και των μεγάλων αποδράσεων από το κλεινόν άστυ.