Μοιρασμένη, λες, με το νερό,
που τ’ αφήκες χάμω, σα φουστάνι,
σαν τ’ αγριοτριαντάφυλλο χλωρό
μοιάζεις, που λυγάει το κοτσάνι...

Ίσκιος μαλακός το χτυπητό,
το πυρρό το χρώμα σου έχει κόψει.
Δίνεις, σα να λες «ευχαριστώ»,
στο γλυκό τον άνεμο την όψη.

Σπάζει, σαν κοτσάνι, στα μισά
το κορμί σου, σκύφτοντας με τρόμο,
και, συρμή ροδόφυλλα χρυσά,
τα μαλλιά σου τρέχουν απ’ τον ώμο.

Τον ογρό τον κόρφο σου πιοτά
ρόδον εκατόφυλλο τον πλάθει∙
μάγουλο εκατόφυλλο, πετά
και το ματοστίνορο, τ’ αγκάθι.