Με θέα τα μπουκάλια και τους καθρεφτισμένους σωσίες τους,
Μέσα σε φώτα σαν επαλείψεις ιωδίου, ο μπάρμαν είναι
Μια κινητή προτομή πίσω απ’ τον πάγκο, που
Μονορούφι καταπίνει παραγγελίες, χαμόγελα και ειδησούλες.
Τα λόγια του χρήζουν υποτίτλων
Μες στην κακοφωνία των ήχων και της μουσικής
Μια αστραπιαία χειρονομία, ύστερα τα χέρια του αποσύρει
Προς την ασφάλεια ενός ποτού
Που τρέμει σαν φλόγα στο ποτήρι.
Φραγκίσκος τ’ όνομα του.
Και μια ψυχή τόσο εμφανίσιμη όσο και ο ίδιος έχει.
Και μια καρδιά που δεν κρατά ποτέ για τον εαυτό του.
Κοιτάζω γύρω μου να δω τίνος τη διάθεση τραβά^
Τίνος το αντίδοτο είναι τίνος τη φαντασιόπληκτη ζωή πληροίς
Ποιον, ανεπίγνωστα, κατέχει –
Από τη μέση και κάτω.