Πιο γαλάζια η θάλασσα μετά τη μεσημβρινή
κατάκλιση. Λουλουδιασμένο Μάη πλάγιασα
και ξύπνησα Φθινόπωρο. Έρημη ακρογιαλιά,
φωνή καμία. Όγκοι ραθυμίας υψώνονται
γύρω μου, βουνά και πέτρες κι ερειπωμένα
κτίσματα που ήρεμα ανθίζουν και φουντώνουν.
Ίζημα ζωής όλος ο χρόνος που έχασα, πίσω
ξανά θα μου δοθεί με τόκους και μερίσματα,
στη Σύμη ακόμη μια φορά, κάποιο άλλο Καλοκαίρι.