Πάντα με τρομάζουν τα δάση
Λες και στις φυλλωσιές
Κατοικούσε η θλίψη
Η ακινησία τους μου θύμιζε
Το θάνατο
Κι οι χαρακιές μες στους κορμούς
Ήταν οι μαχαιριές των χρόνων
Που τα έθρεψαν
Τις νύχτες δεν κοιτάζουν τα δάση
Τα μάτια που ανίχνευσαν
Τα μουρμουρητά των γυναικών
Που παγιδεύτηκαν σ’ ένα τόπο
Και `βγαλαν ρίζες και κλαδιά
Άβολα να χορεύουν τις Κυριακές
Στα πανηγύρια

Εμένα μη μου δώσετε τα δάση
Μονάχα μια σκιά να ξαποστάσω.