Κάτω απ’ τα φώτα νέον
τα μάτια σου παράξενα γυαλίζουν.

Ακουμπάς στον ξύλινο πάγκο
μετράς στα δάχτυλα τις χάντρες
χρόνια πρόσμενες μια κρεβατοκάμαρα
ριζωμένη σ’ ό,τι μικρός στερήθηκες·

κάηκε το φως, στο λαγούμι μέσα ξαγρυπνάς∙
τα μάτια σου παράξενα γυαλίζουν.

Προχθές στο σπίτι μέσα πέρασες
να πάρεις το μωρό.
Μια τόση χαραμάδα πρόσμενες και βρήκες
κλειστό της σάρκας πύργο· –
γκρέμισε η πλάτη τη φωνή σου.