Μολύβωσε και θόλωσε ο νοτιάς
και ο ρόναρης, κύλησε στο γιαστίκι.
Το θυμικό μου, σ'ατέρμονη υποθύκη
όταν σε σκέπτομαι, δακρύζω μονομιάς.

Αναπολώ, κάποιο ταξίδι μας στερνό.
Επίμονα σ'αυτό, με ήθελες μαζί σου.
Τον Bay θά `ταν που νετέρναμε, θυμήσου
“το Finistero ’ μού `πες, ’ δεν ξαναπερνώ “.

Κι όταν κατάφερες, μια σκέψη μου ν'αδράξεις
μέσα στο chart-room, γιά τα τερτίπια της ζωής
“γιά τον Πουνέντη, σαν νυχτώσει θε να δεις'
μού `πες και έφυγες, χωρίς να με κοιτάξεις.

Ο Αίολος, στο ξάρτι το πλωριό
μονότονη και άχαρη, έφτιαχνε ραψωδία.
Στερνός ψαλμός, μ'ουράνια χορωδία
γιά μια ψυχή, που περιμένει λυτρωμό.

Μοναδικέ της θάλασσας διαβάτη
ο χρόνος μου στερεύει, λεπτό με το λεπτό
και σύντομα θα έλθω να σε βρω
γιά το ταξίδι, στ'ουρανού τα μήκη και τα πλάτη.