Όλο το πρωί να ανακαλύπτει, να εφευρίσκει
Σκόνη. Επιτέλους, κάθεται να καπνίσει
Εντεκάμιση η ώρα της Κυριακής,
Και η ευωδιά του βραστού έχει ήδη
Κατακτήσει το σπίτι. Όποιος αγαπάει
Την τάξη, δεν αναπαύεται ποτέ. Διαρκής
Η απειλή του χάους, πρόσκαιρη πάντα
Η λάτρα του σπιτιού-ως και τα φυτά
Στις γλάστρες απαιτούν την απόλυτη
Επαγρύπνηση της: αλήθεια, πότε αναπτύσσονται
Τα λουλούδια; Τη νύχτα; Ανθίζουν
Τα άνθη, σκέπτεται, στα σπίτια
Που υπάρχει αγάπη, αλλά πώς να αντέξει
Κανείς, όλη αυτή την πολλαπλή ανθοφορία
Που συντελείται εν τη απουσία της;