Σπίτι γεμάτο φωνές και ίσκιους.

Στον ακάλυπτο πίσω κατοικεί μια λεύκα που διαρκώς προσεύχεται.
Έχει το πείσμα του Ορφέα, καπνός και ασήμι και μουσική
που ξεριζώνει από τα κλαριά της η Όστρια
την πάει, τη φέρνει κύκλους πάνω σε φως γυαλί.
Να μου λείπει τέτοιος δρόμος. χωρίς συντροφιά
αβέβαιος αν η Ευρυδίκη πίσω μου έρχεται
αν τα σανδάλια της περπατάνε ηχώ χωρίς σκοπό την πέτρα
αν η αγάπη μπορεί να μας δραπετεύσει από τον Θάνατο.