Μοίρα των ανθρώπων είναι να παραμένουν έφηβοι
μέχρι βαθιά γεράματα. Δυο γέρικα γεράκια
αγναντεύουν τον Κάμπο από τη μοναξιά τυ βράχου,
τον χαμηλό ορίζοντα που μοιάζει με τις προσδοκίες μας,
εφόσον το όρος Μόψιον ορίζει σχετικώς
το ύψος όλων μας. Θεωρητικά τα ύψη
κι ο χρόνος λειχήνας που χαΐδεύει την πέτρα,
βράχος ο χρόνος που αντικρίζει τον ολόθαμπο Κάμπο,
άγριο αγόρι υψιπετές της νοσταλγίας μόνον.
Μνήμη κοινή, σʼ ευχαριστούμε για το θρόνο
που μας έστησες, τα αόρατα να αντικρίζουμε
μέσα από τα μάτια σας, γεράκια μου εσείς,
Μάκη Λαχανά και Τάκη Τλούπα.