Λάμπουν τ'αστέρια
στον ουρανό.
Το φεγγαράκι
λάμπει κι αυτό

ένα παιδάκι
ακουμπισμένο
σε παραθύρι
μισανοιγμένο

τα δαχτυλάκια του
πότε μετράει,
πότε τ'αστέρια
ψηλά κοιτάει.

Τώρα εμέτρησε
ως τα εννιά,
μα είν’ ακόμα
τόσα πολλά...

Εκείνο άραγε
το `χει μετρήσει;
αχ! πρέπει πάλι
να ξαναρχίσει...

Σε λίγο χώνεται
γλυκά γλυκά
μες στης μανούλας του
την αγκαλιά.

Κι ως το χαϊδεύουνε
τα δυο της χέρια,
ξεχνάει και μέτρημα,
ξεχνάει κι αστέρια...