Η χρονιά κλίνει προς το τέλος της.
Για άλλη μια φορά όσοι αντιστάθηκαν
κυρτώνουν και κάμπτονται. Λυγίζουν τρυφερά
προς τη μια πλευρά, με τη μονότονη
χάρη μιας βέργας που δεν κοιτάζει τίποτα,
απλά και μόνο δείχνει τη φορά του ανέμου,
δίχως την πολύκλωνη ανθοφορία των πολλαπλών
κατευθύνσεων, όπως έγειρε από το βοριά
το πεύκο στη λόζα, όπως πέφτω να κοιμηθώ
έχοντας το πρόσωπο στραμμένο στον τοίχο.