Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις.
Η δεύτερη γέννηση ρέει κι αυτή μες στις φλέβες
Και μπορεί να συμβεί καθώς κόβεις ένα κομμάτι ψωμί,
Καθώς τσουγκρίζεις το ποτήρι
Ενώ μέσα σου γνέφει ο ασάλευτος κόσμος
Για μια ακόμη μέρα
Αδιόρατα σμιλεύοντας τις μακρινές φωνές των προγόνων
Κι ας μην ακούγονται πια.
Το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι
Βυθίζει τις σκιές σε τοίχο σκοτεινό
Η γυναίκα που ήταν πουλί, ο άντρας που ήταν θάνατος
Κάθονται γύρω απ’ το τραπέζι
Κι ύστερα χάνονται ανάμεσα στο πλήθος
Με ένα χαμόγελο και λίγη σκόνη στα χείλη
Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις
Μόνο για τα μαύρα πουλιά μπορώ να μιλήσω.