1
Της καμήλας το μουγκανητό καιρός να το ξεχάσω,
τ’ άσπρο σπίτι της οδού Ζουκόφσκη.
Καιρός να πάω στις σημύδες, στα μανιτάρια,
στ’ ανοιχτό, πλατύ φθινόπωρο της Μόσχας.
Όλα λάμπουν εκεί, δροσερά,
κι ο ουρανός –αχ!– αναρριχάται όλο και πιο πάνω
η λεωφόρος Ραγκατσώφ θυμάται ακόμα
του νεαρού Μπλοκ το σφύριγμα, το ληστρικό…

2
Σκαλίζεις τη μαύρη σου μνήμη
τα μακριά βρίσκεις ως τον αγκώνα χειρόκτια,
του Πέτρογκραντ τις νύχτες.
Και στων θεατρικών θεωρείων το σκότος,
τη γλυκιά, πνιγηρή μυρωδιά
του μπάτη. Εκεί, ανάμεσα στον κόσμο,
απ’ τα αχ και βαχ ξεφεύγοντας,
θα σου χαμογελάσει περιγελαστικά
ο Μπλοκ ο τραγικός της εποχής τενόρος.

3
Έχει δίκιο ο Μπλοκ να ο φανοστάτης,
ο φαρμακοποιός, ο Νέβας, η σιωπή, ο γρανίτης…
Αναμνηστικό των αρχών του αιώνα
ο άνθρωπος εκείνος που στέκεται
κούνησε το χέρι του
εγκαταλείποντας το μέγαρο Πούσκιν
παραδεχόταν θά `λεγες πως η γλυκιά,
υπόκωφη μελαγχολία του θανάτου
είν’ ένα ανάξιο λόγου θλιβερό απομεινάρι.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.