Κάτω απ’ το αγιόκλημα της αυλής
Τα βράδια κούρνιαζε ένας βάτραχος,
Σιωπηλός όπως η βοσκοπούλα
Στις πάντες της γιαγιάς.
Τον έπιανα συχνά στη χούφτα.
Άναβε τότε, μέσα του, ένα φως.
Η μάνα μου φώναζε “πέταξέ τον, δε θα γίνει ποτέ βασιλόπουλο”.

Οι υπόλοιποι συνέχιζαν να παίζουν τρίλιζα με τ'αστέρια.