Σκηνή σε δωμάτιο, στο φόντο σκρίνιο-σύνθετο σε τρία
κομμάτια σκαλιστό με μεγάλο καθρέφτη
στη μέση εσύ με πολυθρόνα ένθρονη φοράς παλιό εμπριμέ
ολόσωμη – πρόσωπο σε προφίλ τρουά καρ
έχεις παιδί στην αγκαλιά, πέντε χρονών, το κρατάς
ισορροπεί στα γόνατα

Είσαι όμορφη, νέα, αριστεροκρατούσα
σκύβεις ελαφρά το φιλάς,
και τα χάλκινα κεφάλια εκατέρωθεν
της βιτρίνας με τις πορσελάνες – που φύλαγες
τα κρυστάλλινα –
σε πλαισιώνουν συμμετρικά
μικροί ερωτιδείς από τότε άπτεροι
στα δεξιά ο μπαμπάς
ο θείος στ’ αριστερά σου με έκφραση λίγο βλοσυρή
ίδια ψηλοί νέοι κι αρχαίοι σαν άγγελοι
πίσω σου φόντο χρυσό οι κουρτίνες, το βάζο, οι τρεις
αδερφές
ισοκέφαλες, μετωπικές, ιεραρχικές
- θα πεις η προοπτική τους -
Ώρα ενάτη βραδινή, φλας, φως σκληρό, άγνοια
εγκαυστική, φωτοσκιάσεις πουθενά, όμως οι σκιές
γιγαντώνονται, αθέατες, κρυφά, δεν τις βλέπεις
σκιαγραφούν αγιογραφούν το έγκλημα που επίκειται
το έγκλημα που ήδη συντελείται

Δεν ήξερες, το ξέρω, δεν ήξερα
το δρόμο από τον ευαγγελισμό στην αποκαθήλωση
σύντομος, σκοτεινός
(δίκη, σταυρός, πιετά, ταφή)
γίνανε όλα γρήγορα
και ο πολυέλαιος στο κέντρο του σαλονιού
μάταια έλαμπε επιφοίτηση
εκ των υστέρων βλέπουμε
όταν πια είναι αργά – για όλους
κι αν το `ξερα θα σ’ το λεγα να μη λυπάσαι
να μην κρατάς τόσο γερά
τόσο να μην παλεύεις
αθώοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε
αθώοι και μόνοι στη συντριβή
απρ’ όλη την αγάπη
και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, κανείς δεν μπορεί,
- ούτε εσύ, μητέρα, μπορείς,
Ούτε εσύ

Είμαστε μόνοι