Αναμφιβόλως, η ποιητική συλλογή Τα Αινίγματα
του Πολύβιου, νεαρότατου ανθυπολοχαγού της Αγγλικής Φρουράς
εις Πορτ Σάιντ, υιού Αγγλοέλληνος φωτογράφου,
με Αλεξανδρινάς ρίζας, ήτο θαυμασία.
Του έγραψα κριτικήν επαινεστάτην εις το περιοδικόν
Νέα Ζωή, κι αυτός, εις αντάλλαγμα,
προσεφέρθη να με συναντήσει.

Έκανε ζέστη, ήτο Ιούνιος όταν τον ανέμενον
στο καφέ του ξενοδοχείου «Μετροπόλ»,
στον τέταρτον όροφο του οποίου στεγάζονται
τα γραφεία της Εταιρείας Υδρεύσεως,
όπου ειργαζόμην από πολλών ετών,
– φράσις επονείδιστος δι’ εμέ, όπου είμαι πλέον
εις το γέρμα του βίου και εις το αόρατον
και ανεπαίσθητον του θανάτου δίχτυ.

Ο νεαρός κατέφθασεν με την Αγγλίδαν σύντροφόν του.

Ενδεδυμένος με την στολήν, έλαμπεν μες τα παράσημα,
(αξιώματα της ξηράς και όχι ενδόξου πολέμου),
το ίδιο κι εκείνην, παρ’ όλο που εφαίνετο κατά πολύ
μεγαλυτέρα με το πτυχοειδές της φόρεμα,
το έντονο φτιασίδωμα, κορδέλα και άνθη
πίσω απ’ το ανασηκωμένο γείσον του καπέλου.
Με χαιρέτησεν τυπικώς, ενώ κρατούσεν
εις την παλάμην της τη δική του.

Όταν ήλθαν τα κεράσματα,
η συζήτησίς μας, κορυφωμένη περί τα ποιητικά,
ήτο ψυχρά ήδη. Ο ποιητής σαστισμένος έδειχνεν,
φοβισμένος μάλλον, ενώ η κοπέλα αδιάφορη,
έχοντας μονίμως το βλέμμα στα σταθμευμένα
πλάι στους φοίνικες παϊτόνια της πλατείας Μανσσεγιά.
Κάποια στιγμή, ο Πολύβιος έβγαλεν ένα ποίημα
που μου είχεν αφιερώσει. Ήτο μέτριο, δε θύμιζε καν
των Αινιγμάτων την αίγλη.
Ούτε που πρόλαβα τίποτε να ειπώ,
όταν μου ανεκοίνωσεν τον γάμον του εις δέκα ημέρας
εις το Πορτ Σάιντ, κι εκείνη να γέρνει τότε εύχαρις
το κεφάλι τρυφερά εις τον ώμον του.
Τα βλέμματά των, άκρως σημαίνοντα,
μου προεκάλεσαν αίφνης ενοχήν και καταισχύνην.

Φεύγοντας, ενθυμούμαι πως ο ήλιος ήτο σιμά εις την δύσιν του,
και δυνατός αγέρας φυσούσε απ’ την παραλία.
Το αφιερωμένο ποίημα απ’ τα χέρια μου αίφνης εγλίστρησεν.
Παρεσυρμένο απ’ το αραιό σύννεφον της άμμου
εχάθη προς το μέρος της θάλασσας που φυραίνει με τα χρόνια.

Δεν ελυπήθην δια το αφιερωμένο ποίημα που έχασα,
όσο δια την τέχνη της ποιήσεως,
που ίσως με τον γάμον ατονήσει και λησμονηθεί,
και σβήσει δια παντός η ικανότης εκείνη,
και της δημιουργίας των στίχων η υπεροχή.